Με τον αείμνηστο, τόσο πρόσφατα, μακαρίτη και εκλεκτό, καρδιακό φίλο Γιάννη Φέρτη ήμασταν σχεδόν συνομήλικοι. Επτά μήνες διαφορά, Σεπτέμβριο του 1937 εγώ, Απρίλιο του 1938 εκείνος. Σχεδόν κοινές πορείες – εγώ εισήλθα τον Σεπτέμβριο του 1957 στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, με δασκάλους τον Δημήτρη Ροντήρη και τον μέγα ιστορικό του θεάτρου Γιάννη Σιδέρη, ο Γιάννης ετοιμαζόταν κι εκείνος να ακολουθήσει τον δρόμο του θεάτρου, έδωσε εξετάσεις και έγινε δεκτός στο «αντίπαλον δέος», στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν.
