Πριν από ένα χρόνο η συζήτηση για το συνεργατισμό είχε διεξαχθεί περίπου με την ίδια ένταση όπως και φέτος το θέμα των εκποιήσεων.
Το ΑΚΕΛ τάχθηκε και τότε σφόδρα εναντίον και για μέρες ολόκληρες -όπως καλή ώρα και φέτος- καλούσε τον κόσμο έξω στους δρόμους για να διαδηλώσει δυναμικά την αντίθεσή του στον προτεινόμενο νόμο.
Το βασικό επιχείρημα ήταν ότι προστάτευαν τον συνεργατισμό με την ίδια αόριστη και κενή επιχειρηματολογία με την οποία σήμερα προστατεύουν δήθεν την πρώτη κατοικία. Οι βουλευτές του ΑΚΕΛ μπήκαν στην βουλή μετά τη διαδήλωση και καταψήφισαν περήφανα μεν, αλλά επιπόλαια δε. Η καταμέτρηση των ψήφων έφερε παγωμάρα στην αίθουσα του κοινοβουλίου. Ο νόμος δεν είχε περάσει και το μέλλον του συνεργατισμού κρεμόταν κυριολεκτικά από μια κλωστή.
Τη συνέχεια μάλλον τη θυμάστε. Επέστρεψαν όλοι πίσω στα έδρανα μερικές ώρες αργότερα και υπερψήφισαν εκείνο το οποίο προηγουμένως είχαν καταψηφίσει με πρόσχημα δήθεν το κλίμα συναίνεσης και με την άτυπη «συμφωνία κυρίων» ότι δε θα δινόταν καμιά συνέχεια στο θέμα για να ξεχαστεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα από τις μνήμες μας. Όπως και εν πολλοίς έγινε…
Φέτος τον Σεπτέμβριο, δηλαδή ένα ακριβώς χρόνο μετά, επαναλήφθηκε ένα ακόμη πιο σουρεαλιστικό σκηνικό…
Το ΑΚΕΛ κάλεσε και πάλι τον κόσμο να δώσει δυναμικά το παρόν του έξω στους δρόμους με συνθήματα τύπου «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη»! Την ημέρα της ψηφοφορίας ανέβηκαν στο βήμα της Βουλής και κατακεραύνωσαν την κυβέρνηση με πύρινες αντι-μνημονιακές ομιλίες, ισοπεδώνοντας τα πάντα. Την ώρα της ψηφοφορίας όμως υπερψήφισαν το σχετικό νομοσχέδιο για τις εκποιήσεις, -προφανώς για να αποφύγουν τα περσινά αλλά και για να χτίσουν μία ενιαία κοινή επιχειρηματολογία με το ΔΗΚΟ το οποίο επίσης υπερψήφισε. Παράλληλα, ψήφισαν όλοι μαζί διάφορα άλλα νομοθετήματα/ προτάσεις νόμου τα οποία έρχονταν σε σύγκρουση με τον βασικό νόμο. Από την επομένη ξεκίνησε και δυστυχώς συνεχίζεται από ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ ένα παιχνίδι εκβιασμού κατά του Προέδρου και της κυβέρνησης ότι σε περίπτωση δήθεν που ο Πρόεδρος δεν υιοθετήσει όλα όσα ψήφισε η βουλή ότι θα δημιουργήσουν μείζονα πολιτική κρίση…
Μπροστά σε ένα τόσο σοβαρό εκβιασμό οφείλουμε αρχικά να αξιολογήσουμε με ψυχραιμία κατά πόσο ο εκβιασμός είναι βάσιμος ή αποτελεί ακόμη μία μπλόφα σε ένα πολιτικό παιχνίδι πόκερ.
Στην προκειμένη περίπτωση τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας είναι τα εξής. Πρώτο, υπάρχουν προηγούμενες περιπτώσεις (με πιο χαρακτηριστική αυτή που περιέγραψα πιο πάνω) η οποία αποδεικνύει το αυτονόητο. Ότι δηλαδή κανενός κόμματος ή συμμαχίας κομμάτων οι ώμοι δε μπορούν να σηκώσουν την ευθύνη για τυχόν νέες περιπέτειες του τραπεζικού συστήματος.
Δεύτερο δεδομένο είναι ότι αν είχαν σκοπό να δημιουργήσουν κρίση που θα οδηγούσε τη χώρα εκτός μνημονίου με όσες συνέπειες αυτό συνεπάγεται μπορούσαν είτε να καταψήφιζαν την πρόταση νόμου για τις εκποιήσεις, είτε, να έκαναν τις τροπολογίες τους επί της πρότασης αντί να καταθέτουν ξεχωριστά νομοθετήματα.
Η πρόταση υπερψηφίστηκε από ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ και ΕΥΡΩΚΟ και έχει ήδη δημοσιευθεί στην Επίσημη Εφημερίδα της Δημοκρατίας.
Αξίζει σίγουρα να αναγνωρίσουμε πως όποιοι και αν ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στην υπερψήφιση ότι αποφεύχθηκαν –τουλάχιστον- τα χειρότερα. Εν τούτοις, η υπερψήφιση των επιπλέον συγκρουόμενων νομοθετημάτων έπληξε την αξιοπιστία μας.
Η μπλόφα που ξεκίνησε για να διασώσει επικοινωνιακά το ΑΚΕΛ και να το φέρει κοντά στο ΔΗΚΟ άρχισε να μετατρέπεται σε πραγματικό κίνδυνο. Ήδη τα πρώτα μηνύματα δυσφορίας φτάνουν από παντού, η αξιοπιστία μας ως κράτος έχει πληγεί, ο κόσμος άρχισε να ανησυχεί και η επόμενη δόση καθυστερεί. Το πολιτικό πόκερ που παίζεται μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες. Ενδεχομένως βεβαία ορισμένοι να σκέφτονται ότι έτσι χτίζουν τις βάσεις για ευρύτερες πολιτικές συμμαχίες στο μέλλον. Αξίζει όμως στα αλήθεια να δοκιμάζεται η αξιοπιστία της χώρας στο βωμό των πολιτικών φιλοδοξιών ορισμένων;
Γράφει: Ξένια Κωνσταντίνου
