Όταν ένας Αμερικανός αξιωματούχος ρωτήθηκε αν στις ΗΠΑ πιστεύουν ότι μπορούν να διατηρήσουν για πάντα στρατιώτες σ’ όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη για να τον ελέγχουν, απάντησε: «Όχι, θα κάνουμε κάτι πιο απλό, πιο οικονομικό και με κέρδος: Θα χαρίσουμε σ’ όλους τους ανθρώπους από μια έγχρωμη τηλεόραση και μια δορυφορική κεραία».
Σήμερα ένα νέο ηλεκτρονικό «παιχνίδι» το Pokemon go, ισοπεδώνει χαρακτήρες, αντιλήψεις και πρότυπα και αξίες, και προσθέτει στην οικοδόμηση ενός τυποποιημένου είδους ανθρώπου. Ένα άνθρωπο ρομπότ, ένα σύγχρονο ζόμπι, που ολοένα σκέφτεται λιγότερο και δρα χωρίς να σκέφτεται.
Τι άλλο να αναμένουμε από τους κυρίαρχους κύκλους; Αφού εκατομμύρια αναμμένες οθόνες κρατούν τους ανθρώπους σβηστούς ή καλύτερα αποβλακωμένους. Οι ισχυροί του κόσμου, αυτοί που έχουν την εξουσία στα χέρια τους δημιουργούν παραισθήσεις, ψεύτικες εικόνες, επιδιώκοντας με τα μανίας ανθρώπους σκυφτούς ξεχασμένους, που να κρατιούνται μακριά από το να δουν την αλήθεια. Ένα είναι το σίγουρο. Όσο αυξάνεται η εξαθλίωση τόσο και η εξουσία θα απομακρύνει την πραγματικότητα, την αλήθεια κάνοντας τον κόσμο αποστασιοποιημένο και εσωστρεφή, εθισμένο σε μια ψεύτικη οθόνη.
H αστική τάξη και οι ιδεολογικοί της εκπρόσωποι πάντα είχαν ως μόνιμη στόχευσή τους να συγκαλύψουν τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος. Να χειραγωγήσουν τον άνθρωπο προς συγκεκριμένη κατεύθυνση, επικαλυμμένη με την ψευδαίσθηση ενός ανυπάρκτου ανθρωπισμού που μετεξελίσσεται. Ο άνθρωπος, έτσι, παραμορφώνεται σε ένα άχρωμο και άβουλο καθηλωμένο – κατευθυνόμενο όν. Και έτσι επίσης, διατηρείται μια πλασματική «Κοινωνική γαλήνη» και εξασφαλίζεται μια επίπλαστη κοινωνικοπολιτική σταθερότητα.
Ποιο Pokemon Go; Ποιο αθώο παιχνίδι; Πρόκειται για έναν κολοσσιαίο μηχανισμό παραγωγής βιομηχανοποιημένης «διασκέδασης» και «ψυχαγωγίας», θύμα του οποίου είναι κυρίως νέα παιδιά: περπατούν στους δρόμους σκυφτοί, υπνωτισμένοι και αποβλακωμένοι.
Πλέον είναι ξεκάθαρο ότι ο πολιτιστικός ιμπεριαλισμός δεν έχει στόχο μόνο τις τσέπες των λαών. Σκοπεύει να κατακτήσει και τις συνειδήσεις μας. Να διαμορφώσει τη σκέψη, την αισθητική, τον τρόπο ζωής μας. Πρόκειται για τη λεγόμενη βιομηχανία του «ελεύθερου χρόνου», δηλαδή, των μονοπωλίων που απομυζούν απίστευτα υπερκέρδη σε χρήμα (η Nintendo είχε 14 εκατομμύρια κέρδη από το Pokemon Go). Τα κέρδη συνοδεύονται με την κατάλληλη ιδεολογική χειραγώγηση, από κάθε τομέα της «διασκέδασης», με «αιχμή» τα video games. Βομβαρδίζοντάς μας καθημερινά με εικόνες lifestyle, δημιουργώντας ψεύτικες ανάγκες, και ελέγχοντας τα συναισθήματα μέσα από προβαλλόμενες εικόνες, καλλιεργώντας το φαντασιακό της υπερκατανάλωσης και της αλλοτρίωσης. Έτσι χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να μετατρέψουν τον άνθρωπο ένα «ιδανικό υπηρέτη», ένα εκπρόσωπο του «θαυμαστού νέου κόσμου», ενός πλανήτη της παρακμής και της σήψης, αυτού του απάνθρωπου συστήματος.
Είχε άδικο, συνεπώς, ο Ουμπέρτο Έκο, όταν έλεγε πως σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν πραξικοπήματα με τανκς, όταν υπάρχει τηλεόραση; Τώρα βέβαια είναι τα video games, όπως το Pokemon go, το οποίο μετατρέπει τους πολίτες σε ζόμπι, απογυμνωμένους, αδιάφορους και άβουλους, πιόνια στη δική τους σκακιέρα.
Σε μια περίοδο όπου η νέα τάξη πραγμάτων επιβάλλει στους λαούς ακόμα εντονότερα το μακελειό του πολέμου, την καταπίεση, την κοινωνική αδικία και την εκμετάλλευση, η οργανωμένη πάλη, προβάλλει ως η μόνη επιλογή για την ειρήνη, τη πραγματική δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτή είναι η μόνη απάντηση στη ψεύτικα πρότυπα που προβάλλουν. Δε δεχόμαστε αβασάνιστα τα όσα μας σερβίρουν τα διάφορα κέντρα πληροφόρησης.
Δε θα γίνουμε πιόνι κανενός που θέλει να «καναλιάσει» τη σκέψη μας. Διέξοδο έχουμε, φτάνει να σηκώσουμε το κεφάλι και να αγωνιστούμε ενάντια σε όλα όσα μας θέλουν πειθήνια όργανα, ελευθερώνοντας το μυαλό και την σκέψη μας και στοχεύοντας σε μια άλλη ποιοτική ανώτερη κοινωνία.
Στις μέρες μας οι δυνατότητες «πλύσης εγκεφάλου» πολλαπλασιάζονται με την συνεχή γιγάντωση της ισχύς πολυεθνικών μεγαθηρίων και των μέσων που χρησιμοποιούν. Γι’ αυτό ας γιγαντώσουμε και εμείς την αντίσταση που είναι πιο αναγκαία σήμερα από ποτέ άλλοτε…
Γράφει: Χάρης Καράμανος
