Είμαστε μπροστά σε δισεπίλυτα προβλήματα που απαιτούν κατά την κρίση μου πανευρωπαϊκές δράσεις. Οι δυνατότητες να βρούμε λύσεις τοπικού χαρακτήρα, οι δυνατότητες τοπικών δράσεων, έχουν μειωθεί σχεδόν στο ελάχιστο.
Τα προβλήματα μας ακόμα και αν προέρχονται πολλά απ’ αυτά από δικές μας αδυναμίες και λάθη, εν τούτοις οι λύσεις πρέπει να έχουν ένα ευρύτερο χαρακτήρα.
Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να υποτιμήσουμε τις τοπικές μας υποχρεώσεις.
Πιστεύω όμως ειλικρινά πως αν η Ευρώπη δεν ελέγξει το τραπεζικό σύστημα, αν δεν πάρει τον ταύρο από τα κέρατα, τότε χώρες σαν τη δική μας, θα παραπαίουν για πολλά ακόμα χρόνια.
Και έλεγχος των τραπεζών σημαίνει πως η κοινωνία, η Ευρωπαϊκή κοινότητα, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί, παίρνουν υπό τον έλεγχο αυτό το βρώμικο σύστημα και το καθαρίζουν. Και το καθορίζουν.
Τράπεζες υπό την διοίκηση μόνον ιδιωτών, θα οδηγεί πάντα σ’ αυτό που μας συμβαίνει ήδη. Γιατί? Διότι τα νερά έχουν την ιδιότητα να τρέχουν προς τα νερά. Διότι το υφιστάμενο χρήμα για να υπάρξει, για να συντηρηθεί, χρειάζεται και άλλο χρήμα. Έχουμε ανάγκη τραπεζών υπό την διοίκηση των κοινωνιών.
Και για να γίνει αυτό, έχουμε ανάγκη μιας, δύο – τριών προοδευτικών κυβερνήσεων που να το απαιτήσουν και να το επιβάλουν.
Λέω προοδευτικές κυβερνήσεις, (δεν λέω καν αριστερών) διότι δεν προτείνω κάτι που να μπορεί να χαρακτηρισθεί ως τέτοιο. Μια λογική ιδέα βάζω.
Οι τράπεζες σήμερα έχουν γίνει κράτη! Όλα τα κράτη χρωστούν! Που χρωστούν; Στις τράπεζες! Ποιος είναι εν τέλει το κράτος? Οι τράπεζες! Τέτοιες κοινωνίες θέλουμε;
Όμως οι ελπίδες μας συρρικνώνονται όταν βλέπω ποιούς εκλέγουν οι λαοί. Κοιτάξτε γύρω σας. Ποιοι ολίγιστοι, ουτιδανοί, τιποτένιοι κυβερνούν την Ευρώπη. Έγιναν όλοι υποχείρια της κα. Μέρκελ, επειδή αυτή έτυχε να ηγείται ενός κράτους με βαριά βιομηχανία, και ορυκτό πλούτο. Ναι έστησαν και θεσμούς.
Αλλά εδώ μιλάμε για την Ευρώπη! Όχι για την Γερμανική Ευρώπη.
Όλα αυτά καθόλου δεν πρέπει να μειώνουν τις τοπικές μα προσπάθειες.
Και οι τοπικές, οι Κυπριακές τράπεζες, δια μέσου διαφόρων εκπροσώπων τους, (έρχομαι στο θέμα των εκποιήσεων) διατείνονται πως δεν πρόκειται να κινηθούν εναντίον άνεργων, και άλλων ευπαθών ομάδων. Πιστεύω, πως οι τράπεζες δεν θα έχουν κανένα όφελος αν κινηθούν εναντίον ανέργων ανθρώπων για να πάρουν το σπίτι τους. Τι να το κάνουν, όταν έχουν χιλιάδες πολυτελείς επαύλεις να εκποιήσουν; Αν λοιπόν έτσι είναι τα πράγματα, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν μας το λεν εγγράφως, με υπογραφές και βούλα, αυτό που διακηρύσσουν;
Διερωτώμαι γιατί αυτή τη διακήρυξη να μην την κάνουν γραπτώς. Δεν εννοώ απλώς γραπτώς. Αναφέρομαι σε ένα κείμενο, νομικά δεσμευτικό, ένα κείμενο που να στέκει ενώπιον των δικαστηρίων.
Αν εννοούν αυτό που λένε, δεν θα έχω κανένα λόγο να το αμφισβητήσω αν προχωρήσουν σε κάτι τέτοιο.
Διαφορετικά δικαιούμαστε να θεωρούμε τις διακηρύξεις τους, ως μπλόφα.
Αν όμως οι τράπεζες το επιθυμούν μπορούν να λύσουν τον γόρδιο δεσμό.
ΥΓ: Και για να μην ξεχνάμε! Αν δεν λύσουμε το Κυπριακό (εννοείται με τρόπο βιώσιμο) κανένα άλλο πρόβλημα δεν πρόκειται να έχει θετική κατάληξη.
Γράφει: Τάκης Χατζηγεωργίου
