Ο μπαμπάς μου ήταν πρόσφυγας. Του Στέλιου Καράσαββα

Είναι που σήμερα είναι η μαύρη εκείνη μέρα, η ολοκλήρωση ενός εγκλήματος.

Που ακόμα θρηνούμε ανθρώπους μέσα σε κουτάκια. Είναι καιρός που πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα.

Ναι, ο μπαμπάς μου ήτανε πρόσφυγας . Κάτι τέτοιο άκουσα μια μέρα σ΄ ένα οικογενειακό τραπέζι. Άκουσα ιστορίες απ΄ όταν ήταν στο χωριό. Αν και νομίζω ότι πάντα ζούσε στην από δω μεριά. Μεγάλωσα τώρα, δε μπορώ να φανταστώ ότι ήταν δικοί μας αυτοί οι τόποι. Δουλεύω πλέον και δεν έχω χρόνο να σκεφτώ πως θα ήταν και αν.

Είναι τώρα η καταγωγή μου από τη νότια Κύπρο. Έτσι μας την έμαθαν στο σχολείο. Αν και ο μπαμπάς μου ακόμα την λέει ‘ελεύθερη’ αντί νότια. Είναι χρόνια που δεν καταλαβαίνω. Αλλά πάμε διακοπές στη βόρεια κάθε τρεις και λίγο. Είναι πιο φτηνά λένε και κάποτε ο παππούς ζούσε εδώ. Και παραξενεύομαι, ήταν δικά μας και τα αφήσαμε;

Έχουμε και τα οικονομικά προβλήματα να μας βαραίνουν μου λέει ο μπαμπάς, ακόμα να τα ξεπεράσουμε, ειδικά απ΄όταν συνορεύουμε με την Τουρκία. Στο σχολείο είχαμε απ΄ όλα τα παιδιά και στη δουλειά δουλεύω με Τουρκοκύπριους. Μπα, κανένα πρόβλημα κάθε Σαββατοκύριακο μαζί στο καφέ και βλέπουμε μπάλα.

Πάντα η ίδια απορία. Γιατί η σημαία μας είναι το σχήμα της Κύπρου και υπάρχουν σύνορα. Κάποτε, λέει ο μπαμπάς, ήταν μόνο οδοφράγματα. Και συνεχίζει ο παππούς να λέει ότι ούτε σύνορα ούτε οδοφράγματα υπήρχαν. Και στο τέλος η μαμά να λέει, ότι και σήμερα δεν έπρεπε να υπάρχουν. Αλλά μάλλον συνηθίσαμε, έτσι από μακριά να θυμόμαστε.

Καλά καταλάβατε, το πιο πάνω κείμενο δεν είμαι εγώ το 2016, είμαι το μέλλον. Είμαι τα παιδιά της τελευταίας γενιάς προσφύγων. Είμαι η απόφαση της διχοτόμησης. Είμαι το ενιαίο κράτος που θέλατε, αλλά δεν δέχτηκε η Τουρκία. Είμαι η συνέχεια των εθνικιστικών αποφάσεων. Είμαι το συμφέρον των ενδιάμεσων. Είμαι η πληγωμένη πατρίδα. Είμαι μισή.

Ενώ θα έπρεπε αλλά δεν. Δεν είμαι η λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Δεν είμαι η επανένωση. Δεν είμαι η ειρήνη, η ευημερία, η ανάπτυξη.  Δεν είμαι η πατρίδα όλων των παιδιών της. Δεν είμαι η ευκαιρία για να κλείσουν οι πληγές. Δεν είμαι ο μονιασμένος λαός. Δεν είμαι η αγάπη. Δεν θέλω να είμαι, αυτό το μέλλον.

Να το σπρώξουμε, εμείς, να το αλλάξουμε, εμείς, να το λύσουμε, εμείς. Να ζήσουμε.

42 χρόνια ήταν αρκετά, η γενιά μας χρειάζεται μια επανενωμένη Κύπρο. Ας προσπαθήσουμε για μια λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Να γίνουμε επιτέλους η γενιά που θα κρατάει ολόκληρη την Κύπρο στα χέρια της. Μια Κύπρο όλων των παιδιών της. Μια Κύπρο αυτών ‘’που την ποτίζουν με το αίμα και τον ιδρώτα τους’’. Μια Κύπρο λεύτερη, ανεξάρτητη και ομοσπονδιακή.

Γράφει: Στέλιος Καράσαββας