Χθες το βράδυ άκουσα με αγωνία τις ειδήσεις των 8:00. Άλλαζα κανάλια μέχρι που στο Σίγμα βρήκα κάτι σχετικό με το θέμα που με ενδιέφερε.
Μιλούσε ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου. Ήλπιζα ότι με όλα αυτά που εξήγησαν οι ακαδημαϊκοί τις τελευταίες μέρες θα επικρατούσε η λογική και θα άκουγα επιτέλους κάτι ενθαρρυντικό. Γιατί δεν το κρύβω ότι αγωνιώ, αγωνιώ πολύ. Όχι για το κομμάτι του μισθού μου (που οι βουλευτές μας το ονομάζουν επίδομα, χαλάλι) αλλά για το μέλλον του Πανεπιστημίου Κύπρου, που το αγαπώ όπως και όλοι οι συνάδελφοι μου με πάθος και νιώθω περήφανος που έχω συμβάλει και εγώ στο μικρό θαύμα που επιτελείται εκεί.
Άκουσα τον Πρύτανη να μιλά για τα προβλήματα που θα αντιμετωπίσουν οι ερευνητές που εργοδοτούνται σε εξωτερικά προγράμματα αν δεν ξεσταυρωθούν τα ερευνητικά κονδύλια. Τον άκουσα να εκφράζει την ελπίδα ότι θα ακολουθήσει ένας ειλικρινής διάλογος ανάμεσα στη Βουλή και το Πανεπιστήμιο. Ακολούθησαν ο κύριος Θεμιστοκλέους και η κυρία Κυριακίδου, μέλη της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Παιδείας της Βουλής. Τι είπαν; Περίπου αυτό: αν νομίζει ο Πρύτανης ότι θα μας απειλήσει με τους μισθούς των ερευνητών πλανάται πλάνη μεγάλη. Να μην κρύβεται ο Πρύτανης πίσω από τους ερευνητές. Εμείς θέλουμε διαφάνεια, τώρα! Άλλαξα βιαστικά κανάλι να αναπνεύσω λίγο καθαρό αέρα.
Έπεσα σε μια κινηματογραφική ταινία που βρισκόταν σε εξέλιξη σε μια φτωχογειτονιά στο Σικάγο το 1950. Τους άμοιρους τους κατοίκους τους καταδυνάστευε μια συμμορία από νονούς, που τους απομυζούσαν καθημερινά. Στη φάση που έπεσα εγώ πάνω στο έργο, οι μπράβοι των νονών φαίνονταν στο βάθος να γρονθοκοπούν μια αβοήθητη γυναίκα που φώναζε για βοήθεια. Στο κοντινό πλάνο, 2 αστυνομικοί είχαν στο χώμα ένα παιδί και του περνούσαν χειροπέδες.
Του φώναζαν άγρια: «σου είπαμε να μην γυρίζεις όπου θέλεις. Τι κάνεις έτσι ώρα έξω; Εσύ πρέπει να είσαι αυτός που διοχετεύει ναρκωτικά στη γειτονιά. Αν δεν αποδείξεις ότι δεν είσαι εσύ ο μεγάλος νονός θα σε πάρουμε μέσα για τα καλά. Παλιόπαιδο, αλήτη, κλέφτη, ανήθικε. Εμάς η πολιτεία μας όρισε να προστατεύουμε τον καλό κόσμο, να όπως αυτή την οικογένεια που μας παρακολουθεί πίσω από την κουρτίνα. Έλα Tim κούνα τους το χέρι σου να δουν ότι κάνουμε το καθήκον μας. Αλήτη, κλέφτη κάτω!».
Το πρωί που ξύπνησα μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω αν είμαι στην Κύπρο του 2013 ή στο Σικάγο του 1950.
Γράφει: Σταύρος Κάσινος
