«Υπάρχουν δύο ρολόγια. Ένα για τις διαπραγματεύσεις του Κυπριακού και το άλλο για τις επιχειρήσεις που έχουν να επενδύσουν δισεκατομμύρια στην ενέργεια και δεν μπορούν να περιμένουν πολύ καιρό».
Αυτά δήλωσε ενώπιον του Κυβερνητικού Εκπροσώπου ο βοηθός υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για Ενεργειακή Διπλωματία, Έιμος Χοκστάιν, στις 20 Ιουλίου του 2014 στο 30ό συνέδριο της ΠΣΕΚΑ της Ουάσιγκτον. Περισσότερο ξεκάθαρες δε θα μπορούσαν να ήταν οι ΗΠΑ. Έχουν οικονομικά συμφέροντα στην περιοχή και θέλουν να τα κατοχυρώσουν και μέσω της λύσης του Κυπριακού. Και αν αυτή η λύση αργεί να έρθει, «δεν μπορούν να περιμένουν πολύ καιρό».
Απέναντι σε αυτή την «ανυπομονησία» τι ακριβώς κάνει ο Πρόεδρος Αναστασιάδης; Μέχρι στιγμής, η εικόνα που παρουσιάζει είναι η εικόνα ενός Προέδρου που έχει εναποθέσει όλες τις ελπίδες μας στη διακριτική ευχέρεια μιας υπερδύναμης. Ενός Προέδρου που ενώ προηγουμένως κατηγορούσε τον Δ. Χριστόφια και το ΑΚΕΛ για «αγκυλώσεις» και «ιδεοληψίες» σήμερα φαίνεται να μην μπορεί ή να μη θέλει να κατανοήσει τις πραγματικότητες, ακόμα και όταν αυτές φωνάζουν. Ενός Προέδρου που δεν είναι και πολύ βέβαιος για το τι θέλει να διεκδικήσει και πώς θέλει να το διεκδικήσει.
Όταν το ρολόι του κ. Αναστασιάδη κτυπούσε «ανυπόμονα» και περίμενε την κατάληψη της εξουσίας, αυτός εκσφενδόνιζε κατά διαστήματα διάφορες θέσεις. Αλλού έλεγε πως «δεν έχει εγκαταλείψει τη θέση του για αποκεντρωμένη ομοσπονδία». Αλλού δήλωνε «με εντιμότητα πως η βάση λύσης δεν μπορεί να αλλάξει». Αλλού υποστήριζε πως «με βάση τα νέα δεδομένα μπορούμε να επιτύχουμε σημαντικές αλλαγές ως προς το περιεχόμενο της επιδιωκόμενης λύσης που θα αναιρούν υποχωρήσεις που κατά καιρούς έγιναν». Αλλού δήλωνε πως «θέσεις προκατόχων μένουν στο τραπέζι». Λίγο μετά, το «ανυπόμονο» ρολόι του τον οδηγούσε σε δηλώσεις του τύπου «θα εμπλέξουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση στη διαδικασία και έτσι θα καταφέρουμε να απεμπλακούμε από τις υποχωρήσεις του Δ. Χριστόφια μέσω συνολικού πλαισίου προτάσεων».
Οι εκλογές έγιναν, τις κέρδισε, όμως δυστυχώς, είτε επειδή παρέμεινε δέσμιος των όσων απερίσκεπτα υποσχέθηκε προεκλογικά, είτε επειδή ακολούθησε συνειδητά μια αδιέξοδη προσέγγιση, ο Πρόεδρος Αναστασιάδης οδήγησε την ελληνοκυπριακή πλευρά σε μια μέχρι στιγμής ζημιογόνα πορεία. Πίστεψε ότι μπορούσε να πετύχει κάτι καλύτερο από τα κοινά ανακοινωθέντα Χριστόφια- Ταλάτ για να καταλήξει με τον κ. Έρογλου σε ένα κείμενο υποδεέστερο. Επέμεινε στην εγκατάλειψη συγκλίσεων παρόλο που πλέον ο κάθε καλόπιστος παρατηρητής μπορεί να εντοπίσει ότι οι δήθεν «υποχωρητικές» προτάσεις Χριστόφια ήταν ορθές, λειτουργικές και συνενωτικές και η απάλειψη τους μόνο σε βάρος μας θα αποβεί. Πίστεψε ότι η εξ υπαρχής διαπραγμάτευση ήταν η ενδεδειγμένη τακτική, για να καταλήξουμε τελικά στη διεύρυνση του χάσματος μεταξύ των δύο πλευρών.
Το ΑΚΕΛ προειδοποιούσε συνεχώς για τις συνέπειες που θα είχε σε βάρος μας η κάθε μια από αυτές τις κινήσεις. Και όμως ο Πρόεδρος προτίμησε να ακολουθήσει το «ανυπόμονο» προεκλογικό του ρολόι, που μετεκλογικά τον οδηγεί περισσότερο σε επικοινωνιακές κινήσεις εντυπωσιασμού, παρά σε ουσιαστικούς χειρισμούς. Ας ελπίσουμε ότι τα παθήματα θα γίνουν μαθήματα. Ότι θα καταφέρει έστω και τώρα να υπερασπιστεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων την υπόθεση της λύσης στη βάση αρχών, με συνέπεια και σοβαρότητα. Με γνώμονα πάνω από όλα τα καλώς νοούμενα συμφέροντα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Πριν τα «ανυπόμονα ρολόγια» άλλων μας οδηγήσουν σε νέες, ίσως και μοιραίες, περιπέτειες.
Γράφει: Μαρίνα Σάββα
