The party is over. 1959 λέξεις.
Μια ανώνυμη, μακροσκελής υπεραπλουστευμένη, κομπλεξική και εκλαϊκευμένη προσπάθεια να φορτωθούν ΟΛΑ τα λάθη σε εμάς! Η οποία όλως παραδόξως έχει αναδημοσιευτεί σε κάθε πιθανό και απίθανο μέσο.
Ε όι ρε φίλε!
Μπορούμε να ανεχτούμε διάφορα. Μπορούμε επίσης να τα συζητήσουμε όλα σημείο προς σημείο. Και να χρειαστούμε άλλες 2000 το ίδιο κυπριακές λέξεις. Και αν εσύ αυτό νιώθεις, ότι έφαγες, ότι έκλεψες, ότι έφταιξες καλώς. Sorry που θα χαλάσω το δικό σου party, αλλά εγώ για το έγκλημα δεν φταίω.
Η προσπάθεια μεταφοράς του περιβόητου «Μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου σε άπταιστη κυπριακή διάλεκτο και πραγματικότητα έχει μόνο ένα σκοπό: να εξυπηρετήσει αυτούς που έστησαν το πραγματικό party και να τους δώσει άλλοθι. Να δημιουργήσει σε όλους μας τύψεις. Να αποπροσανατολίσει από τους πραγματικά υπεύθυνους και εν τέλει, να αγιοποιήσει και την «κατακαημένη» Τρόικα η οποία αφού μας εξανάγκασε σε διάλυση θα πρέπει να την ευχαριστήσουμε και από πάνω!
Αν αυτός είναι ο σκοπός του περισπούδαστου κειμένου, πάω πάσο. Αλλά βάλε ρε φίλε και μια υπογραφή από κάτω να ξέρουμε στο τέλος της ημέρας και με ποιο μιλούμε. Να μου πεις, το παιχνίδι ουδέποτε παίχτηκε στα ίσα. Γιατί να παιχτεί τώρα;
Εγώ δεν πρόκειται να κουράσω – θα μπω κατευθείαν στο θέμα ρε φίλε!
The party is not over!
Το party φίλε μου δεν τέλειωσε, διότι «μπακκίρα τσακιστή» δεν δίνουν οι «φίλοι» μας Ευρωπαίοι για το τι εμείς κάναμε μέχρι σήμερα. Για τα οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν βλέπω κάποιο λόγο για τον οποίο θα έπρεπε να απολογηθούμε κιόλας. Από πότε και σε ποιους δηλαδή θα πρέπει να απολογείται ένας λαός για το βιοτικό του επίπεδο;
Αν νομίζεις ότι ζήλεψαν τους μισθούς, τα ωφελήματα μας, τα επιτόκια, τις καταθέσεις και τις τράπεζες μας τότε είσαι αλλού ξημερωμένος. Αν νομίζεις ότι έτσι στα ξαφνικά θυμήθηκαν το μέγεθος των τραπεζών μας σε σχέση με την οικονομία μας, κοιμάσαι! Αν δε νομίζεις ότι ζήλεψαν τα έξω μας, τα αυτοκίνητα μας, τις γυναίκες μας, τις Ρωσίδες μας τότε το πρόβλημα είναι σαφώς πιο μεγάλο απ’ ότι νόμιζα: στο κάτω-κάτω ξενέρωτοι είναι.
Αυτό που δεν έχεις καταλάβει ή αυτό που εντέχνως αγνοείς είναι ότι το party τώρα ξεκινά ρε φίλε μου! Διότι εάν εκτός από γραφή κειμένων σε άπταιστα κυπριακά παρακολουθούσες φίλε μου και ειδήσεις θα το είχες ήδη αντιληφθεί!
Σε αυτό λοιπόν το party είναι καλεσμένοι πολλοί. Αμερικανοί, Ευρωπαίοι. Η Τρόικα. Η Τουρκία. Το Κυπριακό. Το φυσικό μας αέριο. Τερματικά και ενεργειακή διαχείριση. Το Ισραήλ. Λίγοι αγωγοί. Ναι, είναι πολλοί οι καλεσμένοι σε αυτό το party. Ξέρεις ποίοι δεν είναι καλεσμένοι ρε φίλε μου; ΕΜΕΙΣ! Διότι το party αυτό στήνεται στην πλάτη μας. Για να στηθεί όμως αυτό το party έπρεπε πρώτα να στηθούν τα σκηνικά.
Αφήνω τελευταίο το «φίλο» Schäuble. Θα στο χαλάσω και πάλι. Διότι ο παρέας σου ο Schäuble πήγε μέχρι τον διακόπτη αλλά δεν τον κατέβασε. Δεν ξέρω γιατί δεν τον κατέβασε, η ουσία όμως είναι ότι φώναξε του δικού μας. Και του ζήτησε να κατεβάσει τον διακόπτη. Και ανεξάρτητα από τις ευθύνες των προηγούμενων, των επόμενων, τον αριθμό των ευθυνών και το μέγεθος των ευθυνών, οι οποίες πρέπει να αποδοθούν, αυτός που δέχτηκε να κατεβάσει τον διακόπτη και να αλλάξει ριζικά ότι χτίστηκε μέχρι σήμερα αναποδογυρίζοντας την οικονομία του τόπου είναι ο δικός μας Πρόεδρος. Όσο και να προσπαθούν διάφοροι να το κρύψουν, να το σιγοψιθυρίσουν, να το καλύψουν, το διακόπτη ΔΕΝ τον κατέβασε ο Schäuble, δεν τον κατέβασε η βουλή στις 19 Μαρτίου. Τον διακόπτη τον κατέβασε μόνος του ο Πρόεδρος Αναστασιάδης το βράδυ της 15ης Μαρτίου.
Εγώ αυτό που έχω να πω δεν φοβάμαι και δεν κρύβομαι να το πω. Διότι έχω και όνομα, και επώνυμο.
Λεόντιος Φιλοθέου
Υστερόγραφο
Δεν ξέρω ρε φίλε που ήσουν εσύ το βράδυ της 15ης Μαρτίου. Μπορεί να ήσουν στην Blinkers με τα Cohiba, τα Rolex σου, το Burberry και την Svetlana και να πίνατε τα Chivas σας. Και αν ήσουν, ωραίος. Μπράβο σου. Κάποτε πήγαινα κι εγώ στην Blinkers. Χωρίς τη Svetlana, αγάπη μου…
Εγώ όμως, όπως και πολλοί άλλοι, το βράδυ εκείνο ήμουνα στο σπίτι μου. Με την οικογένεια μου. Τη γυναίκα μου. Και τα δύο μικρά μου παιδιά. Κοιμόμουνα και είχα όνειρα για το μέλλον και τα παιδιά μου. Μέχρι την ώρα που κατέβασε τον διακόπτη. Και έγιναν εφιάλτης!
Γράφει: Λεόντιος Φιλοθέου
