Και όμως, η Κύπρος (μισό) γύρισε σελίδα. Του Γιώργου Πήττα

Για πρώτη φορά στην μικρή πολιτική της ιστορία, μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου των Προεδρικών εκλογών δεν έζησε το τρισάθλιο παζάρι της καρέκλας των δυο μονομάχων με τον αιώνιο «κεντρώο» μπαλαντέρ.

Για πρώτη φορά, μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων του «κεντρώου» χώρου δεν υπάκουσαν τη γραμμή της ηγεσίας τους για ψήφο στον «κανένα».

Για πρώτη φορά, το εκλογικό σώμα απέρριψε ξεκάθαρα και κατηγορηματικά το φληνάφημα περί «Νέας Στρατηγικής» στο Κυπριακό.

Σε αυτή την πλειοψηφία, προσθέτω και μία σημαντική μερίδα όσων απείχαν στον πρώτο γύρο. Είναι κατά τη γνώμη μου, όσοι κρατούν στάση αναμονής «θα κρίνουμε όταν θα δούμε σχέδιο λύσης» αρνούμενοι να πουν εκ των προτέρων «ναι» σε κάτι που ακόμα δεν γνωρίζουν λεπτομερώς.  Αρνούνται ταυτόχρονα  να ευθυγραμμιστούν  με τους εραστές της διχοτόμησης που κρύβονται πίσω από ένα «σωστό περιεχόμενο» το οποίο ποτέ δεν ονομάζουν.

Για πρώτη φορά, ένας διεκδικητής της Προεδρίας, ο Σταύρος Μαλάς, ξεκαθάρισε με τον πιο σαφή τρόπο από την αρχή της εκστρατείας του πως η εκκλησία δεν πρέπει να έχει τον παραμικρό ρόλο στην Παιδεία και τις κρίσιμες αποφάσεις της Πολιτείας και, ανταμείφθηκε για αυτές τις επιλογές με ένα ισχυρό 44%.

Αυτό, το 44%, ποσοστό που υπερβαίνει σημαντικά την εκλογική επιρροή του ΑΚΕΛ αντάμειψε επίσης έναν πολιτικό λόγο ήπιο και πολιτισμένο που απέφυγε συστηματικά να χαϊδέψει αυτιά με κούφιες υποσχέσεις, που έφτασε στο τέλος της εκστρατείας χωρίς την παραμικρή συναλλαγή με οποιονδήποτε.

Σε επίπεδο Ηγεσιών των δύο μεγάλων κομμάτων, επικράτησε σε μεγάλο βαθμό αυτό που λέμε «Πολιτικός Πολιτισμός» με ελάχιστα πρόσκαιρα φάλτσα που προτιμώ να τα αποδώσω στον εκνευρισμό και το άγχος της τελικής ευθείας.

Δεν συνέβη όμως το ίδιο με σημαντική μερίδα των «οπαδών» κυρίως του «κεντρώου» χώρου πού τόσο κατά τον πρώτο γύρο όσο και στην εβδομάδα προς την τελική Κυριακή επιδόθηκαν σε εμετικά υβρεολόγια και χυδαίες επιθέσεις τόσο κατά των Κυρίων Αναστασιάδη και Μαλά όσο και κατά των κομμάτων που τους υποστήριξαν.

Από αυτό τον βούρκο δεν ξέφυγαν και ορισμένοι υποστηρικτές  των δυο αντιπάλων της περασμένης Κυριακής αλλά ευτυχώς ήταν περιθωριακή μειοψηφία.

Θα σταθώ όμως λίγο στην εξωφρενική περί «Κανένα» κατευθυντήρια γραμμή που έδωσε στους ψηφοφόρους της η ηγεσία του ΔΗΚΟ. Η οποία εντολή  συνέστησε και τη δεύτερη πανηγυρική ήττα του «Κέντρου» μέσα σε μία εβδομάδα, καθώς πάρα πολλοί, φίλα διακείμενοι στον χώρο, αισθάνθηκαν δικαίως προσβεβλημένοι και έσπευσαν να στείλουν το δικό τους μήνυμα.

Η μόνη «γραμμή» που θα μπορούσε να σταθεί, είναι βέβαια εκείνη της «κατά συνείδηση» ψήφου που εκ των πραγμάτων θα περιείχε τόσο τους δύο διεκδικητές της Προεδρίας, όσο και τον «Κανένα» μέσω της λευκής επιλογής.

Κατά την εκτίμησή μου, αυτή η γραμμή, δεν ήταν τίποτα λιγότερο από άλλη μία έκφραση της χωρίς όρια αλαζονείας και υποτίμησης της νοημοσύνης των ψηφοφόρων που χαρακτήρισε το σύνολο της εκστρατείας του Ν.Π.

Για πολλοστή φορά θα αναρωτηθώ για τις πραγματικές προθέσεις όσων συμβουλεύουν επικοινωνιακά και στρατηγικά το ΔΗΚΟ.

Καταληκτικά:

Η Κύπρος, δεν έχει νέο Πρόεδρο.

Έδωσε όμως την ευκαιρία στον Νίκο Αναστασιάδη με ένα ιδιαίτερα ισχυρό 56%  να πολιτευθεί στη δεύτερη και τελευταία θητεία του με τρόπο που να εξασφαλίσει την ιστορική του υστεροφημία.  

Την υστεροφημία που κατά το μάλλον θα είχε κερδίσει ο αείμνηστος Γλαύκος Κληρίδης εάν του είχε δοθεί η ευκαιρία μέσα από το 16μηνο που ζήτησε το 2003 προκειμένου να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις και να λύσει το Κυπριακό.

Αυτή η υστεροφημία κατά τη γνώμη μου, μπορεί να εξασφαλιστεί μέσα από κάποιους κεντρικούς  άξονες:

1. Κυπριακό: Με την εξάντληση κάθε πραγματικής δυνατότητας για την μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας σε Ομοσπονδιακό Κράτος στο πλαίσιο της ΔΔΟ που εμφανώς πλέον έχει και την έγκριση της πλειοψηφίας, αλλά και που αποτελεί μονόδρομο για την επανεκκίνηση της Κύπρου.
2. Οικονομία: Αυτή είναι που έδωσε και την τελική νίκη στον Πρόεδρο Αναστασιάδη. Ανεξάρτητα από την προεκλογική συνθηματολογία ο κόσμος και γνωρίζει και θυμάται την κατάσταση στην οποία βρέθηκε η χώρα του 2013-2014 και είναι σε θέση να συγκρίνει το που είναι τώρα.

Αυτό που απαιτεί τώρα η κοινωνία είναι μία στροφή της οικονομίας προς την Κοινωνία στη βάση της βιώσιμης ανάπτυξης.

Εδώ, έπαιξε σημαντικό ρόλο και ο καθάριος λόγος του Σταύρου Μαλά που πολλές φορές είχε την παρρησία να αναγνωρίσει πως «ασφαλώς έγιναν βήματα προς τη θετική κατεύθυνση» τονίζοντας ταυτόχρονα την ανάγκη για πολιτική που να αρχίσει επιτέλους να κλείνει την ψαλίδα των ανισοτήτων.

3. Εκσυγχρονισμός Θεσμών, αναβάθμιση της Παιδείας με αποκοπή του πνιγηρού λώρου της εκκλησίας.
4. Περιβάλλον: Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το ποσοστό κατανόησης που έχουν οι Κύπριοι στα τεράστια (τερατώδη) περιβαλλοντικά προβλήματα που απειλούν το άμεσο μέλλον της χώρας.

Δεν έχω ιδέα για το ποσοστό των συμπολιτών μας που βλέπουν με  βαθύ σκεπτικισμό  τις αναπτύξεις των ουρανοξυστών, των καζίνο, των διαβατηρίων, «αναπτύξεις» που θυμίζουν μια μεταμοντέρνα Κούβα του Μπατίστα που δημιουργεί μεν κάποιες χιλιάδες θέσεις εργασίας οι οποίες όμως είναι και χαμηλών απαιτήσεων όσο και μεσαιωνικών συνθηκών εργασίας.

Το  Κυπριακό ως προτεραιότητα και η Οικονομία στο ίδιο επίπεδο κρισιμότητας, είναι τα πεδία στα οποία ο κος Αναστασιάδης  αν ανταποκριθεί ορθολογικά με στρατηγική μακράς πνοής, εξασφαλίζει υστεροφημία και θετικό για το μέλλον ιστορικό ίχνος.

Για το ΑΚΕΛ τα πράγματα είναι καλά και δύσκολα ταυτόχρονα.

Τα “Καλά” έχουν ήδη διατυπωθεί πολλές φορές και αφορούν αφενός στη θαρραλέα στήριξη που παρείχε τα προηγούμενα χρόνια στη διαπραγμάτευση για το Κυπριακό, σε συνδυασμό με το ήθος και το ύφος του πολιτικού λόγου που εξέφρασε ο κ. Μαλάς.

Το ΑΚΕΛ πλέον μπορεί να θεωρήσει τον εαυτό του τελείως απαλλαγμένο από τα όποια βαρίδια κληρονόμησε από την πενταετία στην οποία είχε τη διακυβέρνηση της χώρας.

Αυτή η ιστορία πλέον τελείωσε οριστικά, και τελείωσε με το κόμμα της Αριστεράς σε σημαντικό βαθμό δικαιωμένο μέσω του Κυπριακού.

Η πραγματική δυσκολία όμως δεν είναι αποκλειστικής «Κυπριακής ιδιοκτησίας». Καθρεφτίζει τις ευρύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Αριστερά σε όλη την Ευρώπη, με ποιοτικές διαφορές βεβαίως.

Τεράστιο ζήτημα, σύνθετο και περίπλοκο καθώς μας φέρνει μπροστά στην ανηλεή επίθεση του νεοφιλελευθερισμού και της απαλοιφής κάθε προστασίας των πολιτών από την εκμετάλλευση κάνοντας τη σοσιαλδημοκρατία και τις αντιλήψεις περί μικτών οικονομιών να μοιάζουν όλο και περισσότερο με μαύρη φάρσα.

Αλλά, σε αυτό το άρθρο, μόνο ως «επικεφαλίδα» μπορεί να τεθεί. 

@pittasgeorge 

Γράφει: Γιώργος Πήττας