Διπλωματικός ελιγμός ή εθνική αυτοκτονία; Του Κώστα Μαυρίδη

Καταλήγαμε στο άρθρο της περασμένης βδομάδας με την ευχή «μακάρι ο διπλωματικός ελιγμός να είναι επιτυχία που θα γωνιάσει την Τουρκία… πράγμα που θα φανεί πάλι στην πράξη».

Τελικά κρίθηκε στην πράξη ότι ο «έξυπνος διπλωματικός ελιγμός»  ήταν ερασιτεχνικός χειρισμός που έθεσε το φυσικό αέριο μέρος των συνομιλιών για το Κυπριακό. Δεσμεύσεις, θέσεις, επιχειρηματολογία για κίνδυνο εθνικής αυτοκτονίας, για τουρκικό στόχο τους υδρογονάνθρακες και την κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, όλα ανατράπηκαν σε λίγες μέρες. Ενώ επέμεναν ότι το φυσικό αέριο δεν τέθηκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων,  ο Ειδ. Σύμβουλος του ΟΗΕ στην Κύπρο και ο ίδιος ο Πρόεδρος το επιβεβαίωσε με την αιτιολόγηση ότι τον εξαπάτησαν. Πέραν από την αγωνία αν θα αυτό το λάθος αφεθεί να μετατρέψει την ιστορική ευκαιρία αιώνων σε αυτοκτονία, εκείνο που επίσης τρομάζει είναι ο αδίσταχτος επικοινωνιακός μηχανισμός που επιχειρεί να πείσει τους πολίτες ότι ο … γαίδαρος πετάει. Μόνο ότι στο Προεδρικό επικράτησε τέτοια σκέψη, είναι προσβλητικό και δείχνει πόσο χαμηλά μπορεί να φτάσουν τα όρια της πολιτικής ηθικής.  

Ο Πρόεδρος επέμενε ότι ΔΕΝ αποδέχεται να τεθεί το θέμα των υδρογονανθράκων στις συνομιλίες επειδή ο πλούτος ανήκει στο κράτος. Ταυτόχρονα, υποδείκνυε ότι διάλογος υπό την απειλή των κανονιοφόρων της Τουρκίας στην Κυπριακή ΑΟΖ «θα σήμαινε εν τη ουσία εθνική αυτοκτονία» (21/12/14).  Ο ΥΠ.Εξ. του διαπίστωνε (15/12/14) ότι η Τουρκία «στοχεύει στη συνδιαχείριση των υδρογονανθράκων στη νότια ΑΟΖ της Κύπρου αλλά και στην κατάργηση της νομικής οντότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας». Ομολογουμένως, λέχθηκαν τόσα  με ιδιαίτερα έντονο τρόπο, που νομίσαμε ότι δυνατόν η ρομαντική σχολή σκέψης να τέλειωσε. Προσδοκούσαμε ότι μαζί με την πολιτική του Ελσίνκι (χρειάστηκε 15 χρόνια να γίνει αποδεκτό από διάφορους αριστεροδέξιους πολιτικούς ότι εξέπνευσε λόγω Ερντογάν), μετά από τόσες δηλώσεις και ομολογίες, σκεφτήκαμε ότι και η ρομαντική σχολή σκέψης στο Κυπριακό αυτοκτόνησε. Είναι ασύλληπτο πόσα αλλοπρόσαλλα και παραπλανητικά λέχθηκαν τους τελευταίους μήνες και ιδιαίτερα μέρες, για τόσο σοβαρά ζητήματα που αφορούν κυριολεκτικά την επιβίωσή μας.  

Είχαμε γράψει την περασμένη βδομάδα ότι «ευτυχώς, το Προεδρικό δεν μπορεί με κάποιο διπλωματικό ελιγμό να σταματήσει τους διεθνείς κολοσσούς που δραστηριοποιούνται στην Κυπριακή ΑΟΖ». Όπως φαίνεται όλα είναι πιθανά, ενώ είμαστε μπροστά σε μια ιστορική ευκαιρία αιώνων με δυνατότητες αναβάθμισης του ενεργειακού προγράμματος συνεργασίας ανάμεσα σε Ισραήλ-Κύπρο-Αίγυπτο-Ιορδανία-Ελλάδα. Ως μέλος της Επιτροπής του Ευρωκοινοβουλίου για τις σχέσεις με Ισραήλ και λόγω διαφόρων επαφών, επιμένω ότι υπάρχει ευκαιρία για έμπρακτη συνεργασία εναντίον των νέο-οθωμανικών τουρκικών σχεδιασμών.

Σημειώνουμε ότι ένα δύσκολο πρόβλημα όπως το Κυπριακό δεν γίνεται ευκολότερο εμπλέκοντας το φυσικό αέριο. Επί του πρακτέου, όμως, είναι καθοριστικό να συνεχιστούν απρόσκοπτα οι δραστηριότητες των διεθνών εταιρειών στην Κυπριακή ΑΟΖ,  με την Τουρκία να ενεργεί σε εμφανώς παράνομο πλαίσιο. Επίσης, απαιτείται ενεργός επανασύνδεση της ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας με το Κυπριακό, θέτοντας την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως αναγκαία προϋπόθεση. Αυτό έθεσα τις προάλλες στην Μικτή Επιτροπή Ευρωκοινοβουλίου-Τουρκίας αλλά απαιτείται Κυβερνητική συνδρομή. Επίσης, το θέτω απλά, ότι δεν  μπορεί να θεμελιωθούν συμμαχίες από γείτονες μας με ένα υπό διάλυση κράτος! Και μόνο το αίτημα για αναγνώριση, είναι θετική πολιτική ενέργεια.   

Παρεμπιπτόντως, θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε αν ο Πρόεδρος του μεγάλου κυπριακού κόμματος εμμένει στην άποψη του όπως καταγράφηκε πρόσφατα σε Κυριακάτικη εφημερίδα σημειώνοντας ότι «ο μόνος δρόμος που προκαλεί συνθήκες νίκης για όλους, Ε/κ, Τ/κ και όλους ανεξαίρετα τους λαούς της περιοχής, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης, είναι ο δρόμος της ειρήνης … μέσα από τη λύση του Κυπριακού».  Αν τέτοια ρομαντική σχολή σκέψης επιβιώνει ως πολιτική θέση, ας έχουν τη δύναμη να το δηλώσουν ευθαρσώς και να μην κρύβονται, ώστε οι πολίτες που ελεύθερα συλλογίζονται να μας κρίνουν όλους.      

Γράφει: Κώστας Μαυρίδης