Η τοποθέτηση του Άντρου Κυπριανού ήρθε να δείξει ότι η πολιτική δεν χρειάζεται να είναι μίζερη. Μπορεί να έχει και χιούμορ. Πως αν την αποδεχθείς γι’ αυτό που είναι, αν αφεθείς, αντιμετωπίσεις τους πολιτικούς όπως οι ίδιοι αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους- με πλάκα- το πιο πιθανόν είναι να το διασκεδάσεις. Έστω κι αν το κωμικό γεννάται μέσα από το γελοίο.
Μπορείς να προσάψεις πολλά στον Άντρο Κυπριανού και το ΑΚΕΛ. Προσκόλληση σε παρωχημένες λογικές και ιδεολογίες, αναχρονισμό, συγκεντρωτισμό, αδιαφάνεια, μηδενική ανοχή στην αμφισβήτηση, αιχμές για υιοθέτηση ξεπερασμένων μεθόδων στη λειτουργία του κόμματος, προπαγανδιστικούς τακτικισμούς. Γι’ αυτή την ιδιότυπη αντίληψη που έχουν για τη δημοκρατία. Δεν μπορείς, όμως, να τους ψέξεις για έλλειψη χιούμορ.
Εκείνη η τοποθέτηση του γ.γ, πως «το ΑΚΕΛ είναι το πιο δημοκρατικό κόμμα του τόπου», ήταν ένδειξη ενός ανθρώπου- αν μη τι άλλο- με έντονη την αίσθηση του χιούμορ, το στοιχείο του αυτοσαρκασμού. Και ήρθε ως απάντηση σε όσους επιμένουν να παίρνουν αυτή την πολιτική στα σοβαρά. Διότι, μόνο ένας άνθρωπος με χιούμορ θα μπορούσε να είχε προχωρήσει σε μια τέτοια δήλωση- προτάσσοντας μάλιστα ως επιχείρημα το ότι κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν αναπτύσσει τόσο δημοκρατικό διάλογο- ενώ σ’ ένα συνέδριο που ως στόχο είχε τη συζήτηση της πενταετίας που πέρασε, η ηγεσία επέλεγε να απαγορεύσει τη συζήτηση της διακυβέρνησης Χριστόφια, της πρώτης διακυβέρνησης του κόμματος (που και η η ίδια η ηγεσία παραδέχθηκε ότι στιγμάτισε το ΑΚΕΛ), με το επιχείρημα ότι είχε συζητηθεί στο παρελθόν. Στην απουσία των περισσοτέρων σύνεδρων αλλά στην παρουσία αυτών που ξέρουν καλύτερα. Μόνο κάποιος με έντονο το στοιχείο του αυτοσαρκασμού θα μπορούσε να είχε δώσει στο ΑΚΕΛ τον τίτλο του πλέον δημοκρατικού στον τόπο, και ενώ την ίδια στιγμή η γραμματεία διαμοίραζε στους σύνεδρους την απαραίτητη λίστα με τους προτεινόμενους που θα έπρεπε, εντελώς δημοκρατικά, να εκλέξουν στην Κεντρική Επιτροπή. Συμπεριλαμβάνοντας σ’ αυτήν ένα στέλεχος που έχει ήδη καταδικαστεί για λεηλασία του ταμείου συντάξεων των εργαζομένων. Να είχε πει, δηλαδή, στην ουσία στα κομματικά μέλη:«Εσείς έχετε το λόγο, αλλά εμείς αποφασίζουμε. Θα σας ακούσουμε, αλλά επιτρέψτε μας να ξέρουμε καλύτερα. Και δεν ξέρουμε καλύτερα από εσάς μόνο, αλλά και τα δικαστήρια, τη δικαιοσύνη. Γι αυτό και θα πρέπει να ψηφίσετε ένα άνθρωπο που καταδικάστηκε από το δικαστήριο αλλά είναι αθώος». Και να επικαλείται όλα αυτά ως απόδειξη ελεύθερης έκφρασης και βούλησης. Ως ένδειξη δημοκρατικότητας.
Και βέβαια την ίδια αίσθηση του χιούμορ, την ίδια αντίληψη περί δημοκρατίας (σάτιρα και δημοκρατία πάνε άλλωστε μαζί) έδειξαν πως διαθέτουν και τα υπόλοιπα μέλη (κανένα εκ των οποίων δεν έθεσε θέμα συζήτησης της πενταετίας Χριστόφια). Εξού και, αφού το κόμμα επαναβεβαίωσε τη συνέχιση του αγώνα στο πλάι των εργαζομένων, έκριναν- πάντα με τη «βοήθεια» της ηγεσίας- ότι θα έπρεπε στην Κεντρική Επιτροπή να εκλεγεί ένας άνθρωπος που έχει καταδικαστεί για εκμετάλλευση αυτών, τα δικαιώματα των οποίων το ΑΚΕΛ, υποτίθεται πως υπηρετεί. «Αθωώνοντας» τον. Και το έπραξαν κάνοντας λόγο για απόφαση με «τεράστιους συμβολισμούς».Αναδεκνύοντας το ως μια ακόμα απόδειξη αυτής της εμπεδωμένης δημοκρατικότητας.
Κάποιος, θα μπορούσε να αντιτείνει ότι η συγκεκριμένη κίνηση ήρθε να επιβεβαιώσει το ακριβώς αντίθετο. Διότι το ΑΚΕΛ με τη συμπερίληψη Ζανέττου στην ΚΕ, δεν αμφισβήτησε την απόφαση του δικαστηρίου (την οποία προφανώς και θα μπορούσε να αμφισβητήσει) αλλά την ίδια τη δικαιοσύνη, την ίδια τη Δημοκρατία.
Ότι οι δικαστικές αποφάσεις και πορίσματα, δεν μπορεί να είναι σεβαστές/α ή και απόλυτες/α, όταν αφορούν ανθρώπους εκτός ΑΚΕΛ. Ενίοτε να αποτελούν και απόδειξη για όσα το ίδιο το ΑΚΕΛ λέει (όπως στην περίπτωση Ερωτοκρίτου). Αλλά καθοδηγούμενες όταν αυτές κρίνουν ένοχα στελέχη του.
Ότι δεν μπορεί ένα κόμμα που αυτοαποκαλείται και αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατικό, να κατηγορεί θεσμούς ότι παίρνουν κατεύθυνση, χωρίς να προτάσσει στοιχεία. Πως μια τέτοια θεώρηση είναι όχι μόνο απαράδεκτη αλλά και πολύ επικίνδυνη .
Να υποδείξει ότι είναι γελοίο και απόλυτα αντιδημοκρατικό να δηλώνει κάποιος ότι κατέχει στοιχεία που αποδεικνύουν την ύπαρξη πολιτικής σκευωρίας, πως κάποιο παρακράτος στήνει πολιτικές δίκες και φυλακίζει ανθρώπους, αλλά να αρνείται να τα αποκαλύψει, κρατώντας ένα αθώο πολίτη στη φυλακή και ένα παρακράτος στη θέση του. Βρίσκεται άλλωστε σε μια χώρα (που με τα όσα ελλείμματα) σε αντίθεση με άλλες που παρασημοφορούν στελέχη του μπορεί να το πράξει.
Πως όταν η ηγεσία ενός κόμματος εκλέγεται χωρίς ανθυποψήφιο και με μόλις μια ψήφο αμφισβήτησης αυτό δεν αποτελεί απόδειξη δημοκρατίας αλλά αντίθετα είναι αιχμή για τη δημοκρατικότητα της συγκεκριμένης παράταξης.
Πως η δημοκρατία δεν είναι ένας όρος που καθορίζεται κατά το δοκούν ή adhoc. Σημαίνει ελεύθερες εκλογές, ότι όλοι είναι ίσιοι έναντι του νόμου.
Δεν χρειάζονται όμως επιχειρήματα. Είναι από τις περιπτώσεις που δεν χωράνε. Δεν υπάρχει άλλωστε μεγαλύτερη απόδειξη από την τοποθέτηση της νέας γενιάς του κόμματος και συγκεκριμένα του Χάρη Καράμανου που απαντώντας εμμέσως με άρθρο στη γελοιοποίηση της τοποθέτησης του γ.γ. του περί δημοκρατικότητας του κόμματος, έγραψε- «Είμαστε Δημοκράτες επειδή είμαστε ΑΚΕΛικοί», αφήνωντας όσα περιθώρια για συζήτηση αφήνει η τοποθέτηση των φανατικών του ΑΠΟΕΛ είμαστε εκ φύσεως ανώτεροι επειδή είμαστε ΑΠΟΕΛ.
Η οποία, μαζί με την τοποθέτηση του Άντρου Κυπριανού, ήρθε να δείξει ότι η πολιτική δεν χρειάζεται να είναι μίζερη. Μπορεί να έχει και χιούμορ. Πως αν την αποδεχθείς γι’ αυτό που είναι, αν αφεθείς, αντιμετωπίσεις τους πολιτικούς όπως οι ίδιοι αντιμετωπίζουν τον εαυτό τους, με πλάκα, το πιο πιθανόν είναι να το διασκεδάσεις. Έστω κι αν το κωμικό γεννάται μέσα από το γελοίο. Έστω κι αν αυτή η γελοιοποίηση της λογικής πρωτίστως αγγίζει την κοινωνία.
Διότι το γέλιο είναι το μόνο που μας έχει απομείνει. Ίσως να είναι και το μόνο ικανό για να τους θάψει.
Δημοσιεύτηκε και στον Πολίτη της Κυριακής
Γράφει: Αντώνης Πολυδώρου
