Δεν μας ξενίζει η πρόσφατη έκθεση-καταπέλτης της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ κατά της Τουρκίας για την κατάσταση στη χώρα, το 2017.
Οι διαδοχικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης που επιβλήθηκαν στη χώρα, με πρόσχημα το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 2016, έπεισαν φαίνεται, την Ύπατη Αρμοστεία να παραδεχθεί το αυτονόητο. Ότι δηλαδή, «και μόνο ο αριθμός» και «η συχνότητα» των έκτακτων διαταγμάτων καθώς και η «μη ύπαρξη σύνδεσης» ανάμεσα σε αυτά τα διατάγματα και την «εθνική απειλή μοιάζει να έχουν σκοπό (…) τη χρησιμοποίηση έκτακτων εξουσιών, προκειμένου να καταπνιγεί κάθε μορφή κριτικής ή διαφωνίας απέναντι στην κυβέρνηση», για να περιοριστούν αυστηρά και αυθαίρετα τα ανθρώπινα δικαιώματα ενός πολύ μεγάλου αριθμού ανθρώπων.
Η περίπτωση Ερντογάν αποτελεί αναντίλεκτα, κραυγαλέα περίπτωση ενός αυταρχικού νεοσουλτάνου με άμετρη φιλοδοξία. Εκμεταλλευόμενος την κρατική εξουσία προβαίνει σε διώξεις όσων διαφωνούν μαζί του, χωρίς δίκη. Παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα με βασανιστήρια, κακομεταχείριση, αυθαίρετες κρατήσεις. Αποστερεί το δικαίωμα εργασίας, ελεύθερης διακίνησης. Περιορίζει την ελευθερία έκφρασης και του συνεταιρίζεσθαι.
Η «πολιτισμένη Δύση» και ειδικά η ΕΕ, γνωρίζει για τη σύλληψη 160.000 ανθρώπων. Την αυθαίρετη απόλυση 152.000 δημόσιων υπαλλήλων. Τη δίωξη εκπαιδευτικών, δικαστών, δικηγόρων. Το κλείσιμο ιστοτόπων. Τη φυλάκιση δημοσιογράφων. Βλέπει την έξαρση του κομματικού φανατισμού των μυριάδων οπαδών του AKP, που επικροτούν τη μονοδιάστατη πολιτική Ερντογάν. Ωστόσο δεν αντιδρά. Ως απαθής θεατής παρακολουθεί το θέατρο του ακραίου τουρκικού παραλογισμού εντός Τουρκίας αλλά και ενάντια στη Συρία, Ελλάδα, Κύπρο. Αντί να εφαρμόσει κυρώσεις όπως έπραξε κατά της Ρωσσίας για την εισβολή της τελευταίας στην Κριμαία, η ΕΕ υποχωρεί ξανά στους εκβιασμούς Ερντογάν για το μεταναστευτικό, έτοιμη να παραχωρήσει πακτωλούς δισεκατομμυρίων. Περιορίζεται στην πεπατημένη τακτική της λεκτικής καταδίκης με πυθιακές αναφορές σε ψηφίσματα, που δεν έχουν πρακτική και άμεση εφαρμογή, την ίδια ώρα μάλιστα, που το Ευρωκοινοβούλιο αξιώνει μέτρα προστασίας της ελευθερίας του λόγου, των δημοσιογράφων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων…
Το τραγικό είναι πως στις άγριες εποχές της αξιακής καταβαράθρωσης, που βιώνουμε, τέτοιες αλαζονικές συμπεριφορές εκδηλώνονται και σε άλλες χώρες. Βλέπουμε το παγκόσμιο πολιτικό σύστημα να εκκολάπτει κατά καιρούς τυράννους, να τους βοηθά να ανέρχονται στην εξουσία κι αργότερα να τους αφήνει να καταρρέουν. Βλέπουμε εμπλεκόμενα συμφέροντα και τη δύναμη του ισχυρού να καθορίζουν δυστυχώς, παιγνίδια εξουσίας. Σύγχρονοι Μακιαβέληδες, σύμβουλοι και επικοινωνιολόγοι με αδιαφάνεια καθορίζουν τις τύχες των λαών πίσω από κλειστές πόρτες. Σε καθεστώτα τυρρανικά, ανελεύθερα και με σοβαρά ελλείμματα δημοκρατίας ενθαρρύνονται σχέσεις εξάρτησης, κυκλώματα, οπαδικές συμπεριφορές και νοοτροπίες επικράτησης με εξόντωση αντιπάλων. Επιχειρείται φίμωση κάθε ελεύθερης φωνής ή διαφορετικής άποψης. Προπηλακισμοί δημοσιογράφων ή ακτιβιστών ( Μάλτα, Σλοβενία, Αγγλία, κατεχόμενη Κύπρος κ.ά). Τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται. Η υπόληψη και η προσωπικότητα του ατόμου σπιλώνονται. Η ελεύθερη έκφραση μεθοδευμένα φιμώνεται. Η ελεύθερη βούληση καταστέλλεται και οι ελεύθεροι πολίτες δέχονται εκφοβισμό.. Ο πολιτικός αμοραλισμός ταλανίζει την κοινωνική δομή και τους πολίτες…
«Ο κόσμος γίνεται όλο και πιο επικίνδυνος» είχε πει προφητικά ο Albert Einstein, «όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό , αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτε» ή που εθελοτυφλούν, θα πρόσθετα, παραμερίζοντας την αλήθεια.. Κι αν, καθώς σοφά υποστήριζε ο Πλάτωνας, «οι άνθρωποι γενικά κρίνουν περισσότερο από τα φαινόμενα παρά από την πραγματικότητα, γιατί η όραση ανήκει σε όλους αλλά η αντίληψη σε λίγους», τότε αυτοί που έχουν αντίληψη και βλέπουν τα κακώς έχοντα, οφείλουν να αντιδράσουν.
Η αξιακή κατρακύλα και οι πανίσχυρες συμπεριφορές κατεστημένων και μεγαλοσυμφερόντων, ιδιοτελών πολιτικάντηδων και καιροσκόπων που «ευδοκιμούν ως φρούτα κάθε εποχής» κατά τον τέως Υπουργό Υγείας, πρέπει να κοπούν. Απαιτείται καθολική πολιτική βούληση και κοινή δράση από αδιάφθορους οραματιστές που έχουν αντίληψη των πραγμάτων και οφείλουν να αποτολμήσουν να αγγίξουν στον τύπο των ήλων. Να ακρωτηριάσουν τα σάπια φρούτα της τυρρανίας, την αξιακή κρίση και τον δογματισμό. Να παράσχουν απινίδωση και επανεκκίνηση της κοινωνίας και πραγματική αναγέννηση στον μακρόκοσμο και τον μικρόκοσμο που μας περιβάλλει. Ιδού η πρόκληση!
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
