Εργατική αναταραχή και έντονες πολιτικές συζητήσεις προκάλεσε το περιεχόμενο του νομοσχεδίου που κατέθεσε το Υπουργείο Οικονομικών στη Βουλή για τις αποκρατικοποιήσεις των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών. Πρόκειται νομοσχέδιο – ομπρέλα, που θα αποτελέσει τη βάση για τα επόμενα νομοσχέδια που θα ακολουθήσουν στο πλαίσιο της νομοθετικής ρύθμισης για πώληση των ημικρατικών οργανισμών.
Τα κενά στο αρχικό κείμενο που κατατέθηκε ήταν αρκετά όπως επίσης και οι ασάφειες. Οι διευκρινίσεις που έδωσε ο αρμόδιος Υπουργός, δεν κάλυψαν και δεν ικανοποίησαν τους αντιδρούντες. Το μόνο ξεκάθαρο ήταν η απειλή, πως χωρίς αποκρατικοποιήσεις δεν υπάρχει επόμενη δόση. Στο υπό συζήτηση νομοσχέδιο, πάντως, πέραν από τα ζητήματα που προέκυψαν ώστε να διασφαλιστεί ο ρόλος και ο λόγος που πρέπει να έχει η βουλή για τις ιδιωτικοποιήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, προκύπτουν διάφορα ζητήματα που εύλογα δημιουργούν ερωτήματα και ανησυχίες.
Η εκχώρηση σημαντικών αρμοδιοτήτων και εξουσιών στη μονάδα αποκρατικοποιήσεων η οποία θα έχει την ευθύνη υποβολής προτάσεων στη Διυπουργική Επιτροπή, υποβαθμίζει δραστικά το ρόλο Διοικητικών Συμβουλίων και Διευθύνσεων των Οργανισμών. Περιθωριοποιούνται άνθρωποι με γνώσεις που αντί να συνδιαμορφώνουν τα σενάρια της επόμενης μέρας, θα αποτελούν απλά πηγές πληροφόρησης. Στο νομοσχέδιο δεν ξεκαθαρίζεται, αν στους υπό ιδιωτικοποίηση οργανισμούς θα έχουν ευχέρεια ή και προτεραιότητα εργαζόμενοι ή τα ταμεία συντάξεως να επενδύσουν και να γίνουν μέτοχοι. Δεν αντιμετωπίζεται επίσης ο διαφαινόμενος κίνδυνος, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, οι κερδοφόροι οργανισμοί να τεθούν στο γύψο και να μην διατηρήσουν την προσδοκώμενη αξία τους. Συναφές είναι το άρθρο 24 του νομοσχεδίου όπου αναφέρεται πως: «το Διοικητικό Συμβούλιο φορέα υποκείμενου σε αποκρατικοποίηση, διαβουλεύεται με τη Μονάδα και τη Διυπουργική Επιτροπή πριν την υλοποίηση των εν λόγω αποφάσεων στις περιπτώσεις που απαιτείται η λήψη σημαντικών αποφάσεων περιλαμβανομένων των επενδύσεων κεφαλαίου, των υποχρεώσεων που δεν προκύπτουν από συνήθεις δραστηριότητες που επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα την αξία ενός φορέα υποκείμενου σε αποκρατικοποίηση».
Βέβαια αυτό που κυριάρχησε ήταν το λιτό τελεσίγραφο, πως χωρίς αποκρατικοποιήσεις δεν υπάρχει επόμενη δόση. Μοιραία λοιπόν η Κύπρος βρίσκεται σε τροχιά ιδιωτικοποιήσεων ενώ την ίδια ώρα, κάποιοι νίπτουν τας χείρας.
Δεν ξενίζει η λιτή και τυπικότατη απάντηση που πρόσφατα έλαβα από τον αρμόδιο περί Οικονομικών της ΕΕ, Επίτροπο Όλι Ρεν, στην οποία υποδεικνύεται πως: ” η Κομισιόν τηρεί ουδέτερη στάση όσον αφορά το δημόσιο / ιδιωτικό χαρακτήρα του ιδιοκτησιακού καθεστώτος…». Υπό τις περιστάσεις λοιπόν, και ενώ η Κύπρος βαδίζει επί ξυρού ακμής, μόνη και παντέρμη, ας αναλογιστούμε όλοι τις ευθύνες μας και ας λάβουμε αποφάσεις που θα μειώνουν στο ελάχιστο τις απώλειες και θα διαμορφώνουν συνθήκες για το αύριο που εμείς επιθυμούμε, και όχι αυτό που κάποιοι άλλοι διαμορφώνουν για εμάς, χωρίς δυστυχώς, εμάς.
Ξαφνικά οι πάλαι ποτέ βραχίονες του κράτους, έγιναν τα μαύρα πρόβατα που άρον άρον θα πρέπει να ξεπουληθούν για να καλυφθούν άμεσες ανάγκες. Ας προβληματιστούμε…
Γράφει: Αντιγόνη Παπαδοπούλου
