Το Word μου βάζει μια κατσαρή κόκκινη υπογράμμιση κάτω από την επανάληψη της λέξης “Δημόσιες”, και μου προτείνει “delete repeated word”. Όμως το λάθος βρίσκεται στην ίδια την πραγματικότητα. Οι Δημόσιες συγκοινωνίες δεν είναι Δημόσιες. Είναι Ιδιωτικές, το Κράτος, που έχει την ευθύνη για τις Δημόσιες ανάγκες, χρησιμοποιεί ενδιάμεσους για να τις ικανοποιήσει.
Το αποτέλεσμα, πολλοί από εμάς – τουλάχιστον αυτοί που μπορούμε και έχουμε συνηθίσει, σε βάρος της ποιότητας ζωής μας και του περιβάλλοντος, να κυκλοφορούμε μόνο με ιδιωτικά οχήματα – το νοιώθουμε σαν ένα λίγο ή και πολύ ενοχλητικό, τακτικά επαναλαμβανόμενο βουητό στις ειδήσεις:
Εργαζόμενοι που απεργούν επειδή δεν έχουν πληρωθεί για μήνες. Μαθητές που δεν πηγαίνουν σχολείο, και άλλοι που υποφέρουν επειδή εξαρτώνται από τις δημόσιες συγκοινωνίες. Κόντρα ανακοινώσεις και διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Κυβέρνηση και τις Ιδιωτικές εταιρείες που έχουν συμβληθεί με το κράτος να εξυπηρετούν μια από τις βασικές ανάγκες του πληθυσμού.
Αυτό το τελευταίο είναι ένα κλασικό Blame Game. Παρατεταμένο, όπως είναι φυσικό. Από τη μια η υπεύθυνη για τις Δημόσιες Ανάγκες Κυβέρνηση. Υπεύθυνη, αλλά προσανατολισμένη όχι στο να τις εξυπηρετήσει αλλά μόνο να φαίνεται ότι το κάνει, ακόμα και αυτό όσον το δυνατό φθηνότερα. Από την άλλη οι Ιδιωτικές εταιρείες, που είναι από την φύση τους υπεύθυνες μόνο για τα κέρδη τους. Δύο παίκτες που έχουν την δυνατότητα και τα κίνητρα να το παίζουν Φέντερερ-Παγδατής, με θεατές την κοινωνία.
Κάποιοι όμως, αυτοί που εξαρτώνται από τις Δημόσιες συγκοινωνίες και ιδιαίτερα οι εργαζόμενοι σε αυτές, δεν είναι απλοί θεατές ενός τρισάθλιου αγώνα. Για αυτούς το Blame Game σημαίνει μια διαδοχή από τρύπες στη ζωή τους, περιόδους που αντί να ζήσουν πρέπει να συγκεντρωθούν στο πως θα αντεπεξέλθουν.
Οι Ιδιωτικές Δημόσιες Συγκοινωνίες αποτύχαν. Η λύση είναι προφανής: Δημόσιες Δημόσιες (ναι, βλέπω την κατσαρή κόκκινη υπογράμμιση) Συγκοινωνίες. Όπως για παράδειγμα έχουμε (ακόμα) δημόσια Δημόσια Σχολεία. Οι “μεσάζοντες”, οι Ιδιωτικές εταιρείες, ενώ αφαιρούν πολλά δεν προσθέτουν τίποτα στην εξυπηρέτηση μιας Δημόσιας ανάγκης.
Μια τέτοια λύση θα την πολεμήσει με νύχια και με δόντια μια διακυβέρνηση στηριγμένη στην εφαρμογή της λιτότητας και της ιδιωτικοποίησης. Ιδιαίτερα επειδή αφορά την ίδια τη φιλοσοφία της, που αφαιρεί από το δημόσιο την ευθύνη της ικανοποίησης των δημόσιων αναγκών.
Αν παραδεχτούν την αποτυχία της φιλοσοφίας τους σε έναν τομέα που (δεν θα έπρεπε, αλλά) βρίσκεται λίγο πολύ στο περιθώριο, τι θα κάνουν μπροστά στα προβλήματα που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει το ΓΕΣΥ, το Ιδιωτικό Γενικό Σύστημα Υγείας; Πως θα αντιμετωπίσουν την απογοήτευση όταν ό κόσμος αντιληφθεί ότι η φιλοσοφία του ΓΕΣΥ, από την “αυτονόμηση” των δημόσιων νοσοκομείων και την ανάγκη αυτά να είναι “ανταγωνιστικά”, ως την συνεργασία με κλινικές του Ιδιωτικού τομέα, κινδυνεύει να αναπαράγει σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα αυτά που γίνονται στις Ιδιωτικές Δημόσιες Συγκοινωνίες; Με αποτέλεσμα όχι απλά ζωές με τρύπες, αλλά ζωές αδικοχαμένες;
Του Αλμπέρτο Φλωρεντίν
