Αγαπητό μου παιδί!
Συχνά-πυκνά έρχεσαι εντελώς απροειδοποίητα και με ρωτάς επιμόνως ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕΣ!
Απανωτές ερωτήσεις, αν πρόκοψες, αν παρέμεινες καλό παιδί, αν μένεις ακόμα στην Παλιά Κοκκινιά, αν σε σκέφτομαι καμιά φορά, αν, αν, αν…
Σου θυμίζω λοιπόν ότι είχες δύο υπέροχους στοργικούς γονείς. Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν σου έλειψε η αγάπη, μεγαλώνοντας, δεν την έψαχνες, όπως τόσοι άλλοι γύρω σου. Σ’ ένοιαζε να αγαπάς και λιγότερο να σ’ αγαπάνε.
Θυμάσαι ότι στη γειτονιά που μεγάλωσες ο πλουσιότερος δεν είχε να φάει!
