Η συζήτηση για την οριζόντια ψηφοφορία αρχίζει συνήθως την επομένη μιας επεισοδιακής εκλογικής αναμέτρησης και τελειώνει λίγα 24ωρα μετά όταν κάθεται η σκόνη και τα κόμματα ρίχνουν στον καταστροφέα εγγράφων τα μηνύματα που έλαβαν.
Η οριζόντια ψηφοφορία είναι πρακτικά ο Λυσσαρίδης των εκλογικών συστημάτων, στη θεωρία όλοι τη λατρεύουν στην πράξη όμως ποτέ αρκετά ώστε να εφαρμοστεί. Κι αυτό για έναν και μοναδικό λόγο: Επιβίωση. Των κομμάτων, των μαντριών και των προβάτων. Δεν τους αδικώ. Σε περιόδους όταν τα κόμματα ήταν relevant (τελευταία πρέπει να ήταν στα τέλη του 20ού αιώνα) η δυνατότητα να ψηφίζεις πχ στις βουλευτικές πρόσωπα από διαφορετικές παρατάξεις θα φάνταζε εκτός από αδιανόητο ίσως και επικίνδυνο για τη δημοκρατία από την άποψη ότι θα προκαλούσε τόση σύγχυση στο εκλογικό σώμα που ίσως κατέρρεε το ίδιο το σύστημα.
