Τρία χρόνια σχεδόν από τότε που την είδα για τελευταία φορά στο καταθλιπτικό δωμάτιο του άθλιου “Γιώργος Γεννηματάς” (που δεν θα ήταν παράταιρο σε δακρύβρεχτο δράμα της Κλακ Φιλμ από τα 60s) σε καταστολή, ζαρωμένη, ταλαιπωρημένη, κάτασπρη, φάντασμα της στητής, περήφανης νταρντανογυναίκας που υπήρξε κάποτε. Έσκυψα, τη φίλησα και την ευχαρίστησα για όλα. Δεν την ξαναείδα ζωντανή, όμως πόσο στ’ αλήθεια “ζούσε” μέχρι να πεθάνει; Μου…
