«Μάνα με τους εννιά σου γιους και με τη μια σου κόρη / την κόρη τη μονάκριβη την πολυαγαπημένη / την είχες δώδεκα χρονώ κι ήλιος δε σου την είδε/ Στα σκοτεινά την έλουζε, στ’ άφεγγα τη χτενίζει / στ’ αστρί και τον αυγερινό έπλεκε τα μαλλιά της». Τους στίχους αυτούς όταν τους πρωτοάκουσε ήταν παιδί ακόμα. Της φάνηκαν σαν ένα σκοτεινό παραμύθι που «γράφτηκε» μέσα της αλλά έμεινε να κρύβεται για τρεις δεκαετίες στο ασυνείδητό της. Για να επανέλθουν μπροστά της,
