Σαν να υψωνόταν ένας αόρατος γυάλινος τοίχος μπροστά του… Συνήθιζε να κατεβαίνει και να περιφέρεται στο ημικύκλιο που σχημάτιζαν τα ιδιόμορφα αναλόγια των μαθητών του της «δημιουργικής γραφής».
– Η καρέκλα και το τραπέζι μαζί, ένα έπιπλο, μικρό. Στο τραπεζάκι τα μολύβια και τα τετράδια, στο άνοιγμα της καρέκλας εκτιθέμενα και απροφύλακτα τα πόδια. –
Περνούσε και κοίταζε φευγαλέα τα κείμενά τους, διάβαζε τις δύο πρώτες σειρές, χτυπούσε ενθαρρυντικά στην πλάτη όποιον δεν έβρισκε ακόμα πώς ν’ αρχίσει,
