Σκεφτόμουν ξανά πρόσφατα, με αφορμή τα ποικίλα, ανερμήνευτα και απρόσμενα που συσσωρεύονται διεθνώς, πως ίσως πέφτει στις πλάτες της λογοτεχνίας το καθήκον της κατασκευής του περιγράμματος ενός μέλλοντος που δεν θα μοιάζει με απλή γραμμική συνέχεια του παρόντος. Ενός πλαισίου όπου τα υποκείμενα της δράσης να κινούνται πειστικά μέσα στον χαοτικό κόσμο μιας παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας του ρίσκου και της αβεβαιότητας, υπερβαίνοντας με αυτόν τον τρόπο την αμηχανία κοινωνικών επιστημόνων και πολιτικών αναλυτών που χρησιμοποιούν κατά κόρον μια γλώσσα αποκλίνουσα από τα πράγματα.
