Τραύματα απλωμένα σε πατώματα από φθηνό λινόλεουμ. Κρυμμένα πίσω από τη φθορά, χωμένα βαθιά στις ψυχές και τον νου των ανθρώπων που περπάτησαν πάνω τους. Στέκουν εκεί, πολύχρωμα, πληγωμένα, μουντά κάποιες φορές, να θυμίζουν κοινωνικές ανισότητες κι ελπίδες που αποδείχθηκαν φρούδες. Να μαρτυρούν έναν διχασμό που δεν έχει βρει ακόμη γιατρειά και να τη γυρεύουν στους καμβάδες που απλώνονται πάνω τους γεμάτοι χρώματα, λαχταρώντας το αποτύπωμα ενός ανθρώπινου σώματος που θέλει να χορέψει, να κυλιστεί, να συρθεί και να σηκωθεί και μέσα από την κίνησή του να γκρεμίσει κάθε πολιτικά υποκεινούμενο όριο που θέτει ο άνθρωπος.
