Είναι όμορφο να έχει διαβάσει κανείς το ποίημα «Κεριά» του Κωνσταντίνου Καβάφη πριν βρεθεί στον Πειραιά και στην αίθουσα τέχνης Σύλβια Κούβαλη για την έκθεση της γεννημένης στο Κάιρο Αννας Μπογκιγκιάν, εμπνευσμένης και διαρκώς επηρεασμένης από την ποιητική του Αλεξανδρινού. Γιατί θα νιώσει πως τα δύο χέρια από μπρούντζο, σε στάση επίκλησης ακουμπισμένα στο έδαφος και τα οποία κρατάνε ένα λευκό κοχύλι γεμισμένο με λευκή άμμο στερεώνοντας δύο αναμμένα κεριά, αναφέρονται στη μεσογειακή πολυπολιτισμικότητα της Αλεξάνδρειας. Αλλά και σε κάτι πιο ιδιωτικό:
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμμένα –
χρυσά,
