Εχω αναφερθεί, σε παλαιότερο Γλωσσίδι, στον πλούτο της ελληνικής γλώσσας ως προς τον… μεθυσμένο. Είχα τότε εντοπίσει περισσότερες από είκοσι διαφορετικές λέξεις για την εν λόγω έννοια: πίτα, ντίρλα, στουπί, φέσι, τύφλα, σκνίπα, κ.ά. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με έναν άλλο ανθρώπινο τύπο, αυτόν του φιλοχρήματου. Εχουμε λοιπόν και λέμε: τσιγγούνης, τσιφούτης, σπάγγος, σπαγγοραμμένος, εξηνταβελόνης, σκωτσέζος, φιλάργυρος, κερδομανής, παραδόπιστος, «γύφτος», τσίπης, καβουροχέρης, καβουροτσέπης, αλλά και όρους εμπνευσμένους από ήρωες αριστουργημάτων της παγκόσμιας λογοτεχνίας: Αρπαγκόν από τον Φιλάργυρο του Μολιέρου,
