Οταν μπαίνεις σε μια παράσταση μουσικού θεάτρου που «ξανασυστήνει» το «Σαλό» του Παζολίνι και το σχόλιο του Ντε Σαντ για την «κόσμια διαστροφή» των πεφωτισμένων, προφανώς το σοκ του ρεαλισμού είναι μέρος της εμπειρίας. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, ο Αρης Μπινιάρης να χρησιμοποιήσει λιμπρέτο ώστε η παράσταση να προσομοιάζει σε όπερα; Ναι, αλλά τότε θα λειαίνονταν οι αιχμές. Θα μπορούσε η μουσική του Τζεφ Βάγκερ – σαν πριόνια που ακονίζουν συνειδήσεις – να είναι περισσότερο υπαινικτική; Ναι, αλλά δεν θα ήταν εξίσου ανησυχαστική.
