Στον ορίζοντα ενός δρομέα που κάνει τα πρώτα του βήματα στο τρέξιμο, ο στόχος είναι ένας και διαρκής: η συνεχής βελτίωση των επιδόσεών του. Ο ολοένα και καλύτερος χρόνος που βλέπει στο έξυπνο ρολόι του ή τα περισσότερα χιλιόμετρα είναι το μπουστάρισμα που χρειάζεται για να συνεχίσει να προσπαθεί στους στίβους. Τι γίνεται όμως όταν αυτές οι μικρές ενδείξεις δεν υπάρχουν; Ή όταν απλώς το σώμα αρχίζει να μην ανταποκρίνεται στη σκληρή προπόνηση, το ατομικό ρεκόρ παγώνει σε μια συγκεκριμένη επίδοση και ο ενθουσιασμός για την καλύτερη εκδοχή του δρομικού εαυτού του αρχίζει να φθίνει;
