Τί νὰ γίνεται τώρα στὸ Ἰσπαχάν;
Σίγουρα θά ᾿χει κι αὐτὸ τὶς σκοτεινιές του
θά ᾿χει στιγµὲς ποὺ τὸ ρόδο
δὲν θά ᾿θελε νὰ εἶναι ρόδο.
Ὅµως τὰ γεφύρια του δὲν εἶναι τρίχινα
κι ἂν ἡ τεντωµένη λύπη τῆς ζωῆς µου
ἤτανε κάποτε νὰ σπάσει
ἂς ἔσπαζε τουλάχιστον ἐκεῖ
δίνοντας λέξεις πυρὸς µὰ καὶ τέλους ποὺ µοιάζουν
µὲ τὸ φῶς καντηλιοῦ ποὺ ξάφνου κορώνει
λίγο πρὶν σβήσει γιὰ πάντα
µὲ χορδὴ µουσικοῦ ποὺ ἠχεῖ πιὸ γλυκὰ
λίγο πρὶν σπάσει.
