Ενας συλλογικός τόμος, όσο ενδιαφέρον κι αν είναι το θέμα, συνήθως εξοκείλει στην ξέρα της περιορισμένης συνοχής και ενός ασύνδετου ειρμού διαφορετικών σκέψεων, απόψεων και προσεγγίσεων. Δυστυχώς, η μεθοδολογική και αναλυτική πειθαρχεία είναι έννοιες δυσνόητες για τη μεγάλη πλειοψηφία των ακαδημαϊκών και των ερευνητών, οι οποίοι, για εύλογους και πλήρως κατανοητούς λόγους, εστιάζουν στο «δέντρο» της ατομικής τους συνδρομής αγνοώντας το «δάσος» του κεντρικού αφηγήματος. Οσο, δε, αυξάνεται η πολυπλοκότητα και ο τεχνικός χαρακτήρας τής υπό διερεύνηση θεματικής, τόσο ο αναγνώστης αδυνατεί να διακρίνει τις περισσότερες φορές το νήμα που συνδέει τις επιμέρους – καθ’ όλα άψογες και διεισδυτικές κατά τα άλλα – συνεισφορές.
