Θυμάμαι πολύ καλά πότε πρωτοήρθα σε επαφή με το έργο του Πιερ Πάολο Παζολίνι, διότι η εμπειρία ήταν από τη μια πλευρά αποκαλυπτική και από την άλλη «τραυματική». Εξηγούμαι: Ηταν την περίοδο του Πάσχα του 1981, ήμουν 16 ετών και αλώνιζα τότε μαζί με τον πατέρα μου όλη την Αθήνα για να βλέπω παλιές ταινίες που παίζονταν ακόμα σε αίθουσες γιατί οι προσβάσεις τότε ήταν περιορισμένες. Αίθουσα, κρατική τηλεόραση, άντε και το βίντεο που όμως μόλις εκείνη την περίοδο είχε αρχίσει να ανθεί στην Ελλάδα.
