«Οι πληροφορίες ήθελαν μια Ασπα Στασινοπούλου που εύκολα πετούσε χρώμα και αβγά στα επίσημα κτίρια και παράλληλα δεν καταδεχόταν να εμπλακεί στο σύστημα των γκαλερί…». Η ιστορικός και κριτικός τέχνης Μαρία Μαραγκού γράφει ό,τι άκουγε για την εικαστικό και τα έργα της που τα δημιουργούσε σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους την πρώτη μεταχουντική περίοδο και πως στα τέλη της δεκαετίας 1980 είδε δουλειά της στη «Μέδουσα». Εκτοτε την «αγάπησε»: «ήταν μια σειρά έργων όπου η ζωγραφική στο ύφασμα συνδεόταν οργανικά με έτοιμα αντικείμενα και όλα μαζί αιωρούνταν ελεύθερα μέσα σε ένα άβαφο ξύλο που μπορούμε να ονομάσουμε κορνίζα».
