Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως βιβλίο για τη σύγχρονη αστική δυσφορία. Ή για την ευρωπαϊκή αγχώδη ευημερία. Για το «πρασίνισμα» της καθημερινότητας. Για τις κοινωνικές διαιρέσεις, την πολυπλοκότητα των απόψεων και βεβαιοτήτων την εποχή του Διαδικτύου, τις διαρκώς ανανεούμενες ανισότητες, το Μεταναστευτικό. Είναι όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα με πρωτεύον ίσως το ζήτημα της υποχώρησης του άμετρου δικαιωματισμού [του λεγομένου και entitlement] και το δέσιμο των ανθρώπων μέσω της συμμετοχικής προσφοράς. Το υπόβαθρο της αφήγησης είναι η πρώτη λόγω κορωνοϊού καραντίνα,
