«Δεν υπάρχει τίποτα πιο κενό από μια άδεια πισίνα» έγραφε ο Ρέιμοντ Τσάντλερ σε μια νουάρ ιστορία του απαξιώνοντας αυτή τη διαδρομή πόθου που φτάνει στην απόρριψη. Στην αρχαιότητα οι χώροι συγκέντρωσης του υδάτινου στοιχείου χρησιμοποιήθηκαν για λουτρά ευεξίας, ίασης, δεξαμενές τέλεσης θρησκευτικών τελετών, εκγύμνασης, κοινωνικής συναναστροφής. Στο πέρασμα των χρόνων ο οριοθετημένος και γεωμετρικός χώρος εξελίχθηκε σε ένα υποβλητικό αρχιτεκτονικό στοιχείο. Στην ακμή των νεωτερικών χρόνων η πισίνα ήταν o κατεξοχήν χώρος εφαρμογής των νέων θεωριών που συνέδεαν την άθληση του σώματος με την ανανέωση του πνεύματος.
