Υβάν: «Στην πραγματικότητα, δεν αντέχω πια κανέναν ορθολογισμό. Ο,τι έφτιαξε τον κόσμο, ό,τι υπήρξε ωραίο και σπουδαίο στον κόσμο τούτο, δεν γεννήθηκε ποτέ απ’ τον ορθολογισμό» (σελ. 109). Η υποτιθέμενη αντιρασιοναλιστική αυτή στάση, διατυπωμένη από τον αδύναμο κρίκο μεταξύ των τριών συμμετεχόντων στο έργο, εκπηγάζει ασφαλώς από το προηγηθέν «θέατρο του παραλόγου». Επίσης ταιριάζει απόλυτα με τη μετανεωτερική συνθήκη σχετικοποίησης των πάντων. Μόνο που η Γιασμίνα Ρεζά δεν μένει εκεί. Φτάνει την κοινωνική της ανάλυση όσο μακριά χρειάζεται ώστε να δομήσει την ειρωνική,
