Ηταν ακριβώς τέτοιες μέρες, τέλος του καλοκαιριού, μα πριν από πολλά πλέον χρόνια, όταν έλαβα ένα απρόσμενα ενθουσιώδες τηλεφώνημα από τον αείμνηστο σπουδαίο Χρήστο Γιανναρά. Απρόσμενα ενθουσιώδες όχι επειδή ο σπάνιος αυτός ανυπότακτος και βαθύς πνευματικός άνθρωπος ήταν ξένος προς την εσωτερική φλόγα που κινεί κάθε τι που έχει νόημα, αλλά για το περιεχόμενό του. Γνωρίζοντας την ιδιαίτερή μου σχέση με τη μουσική, ήθελε να μου μεταδώσει το πάθος με το οποίο είχε πρωτοακούσει, εκείνο το καλοκαίρι, στα αγαπημένα του Κύθηρα,
