Είχα την ευτυχία ως άνθρωπος του θεάτρου να έχω Δάσκαλο, έγινα και βοηθός του, τον Δημήτρη Ροντήρη. Παραπέμπω σήμερα σε ένα παλιό μου κείμενο (1972) για τον Δάσκαλο, τον μοναχικό και συχνά, κατά τους στίχους του Διονύσιου Σολωμού, και «προδομένο»: «Για τον Ροντήρη λέγονται πάρα πολλά, τόσο πολλά, που έχει δημιουργηθεί μια σύγχυση και γύρω από το έργο του και γύρω από τις απόψεις του για το θέατρο. Ο μοναχικός αυτός άνθρωπος έχει γίνει αντικείμενο λατρείας από ένα πλήθος πιστών και “θρησκόληπτων” και αντικείμενο απόλυτης άρνησης από ένα πλήθος “αθέων” που,
