Η τελευταία φορά που συγκινήθηκα με μια ολοκληρωμένη αφήγηση ήταν την περασμένη νύχτα όταν τα αηδόνια αφηγούνταν μέσα από φράσεις μουσικές την ιστορία του κόσμου. Θρηνούσαν για το κάλλος και τη ματαιότητα των ανθρώπινων πράξεων κι έπειτα έκλειναν στη σιωπή τούς λυγμούς και τον πόνο τους για να γλυκάνουν το κατευόδιο των νεκρών παιδιών των πολέμων.
Αν μπορούσα να γράφω μετά μουσικής θα επέλεγα τον ύμνο της αγάπης του Ζμπίγκνιου Πράισνερ, τις τέσσερις εποχές του Αντόνιο Βιβάλντι και τα ορχηστρικά του Μίκη Θεοδωράκη.
