Η γνωριμία μου με τον Νίκο Πετσάλη-Διομήδη ήρθε κάπως αναπάντεχα. Γιος ενός εκ των σημαντικότερων εκπροσώπων της γενιάς του ’30, του Θανάση Πετσάλη-Διομήδη, αλλά και μέλος μιας ριζοσπαστικής πολιτικά, αστικής και βενιζελικής οικογένειας με βασικό εκπρόσωπό της σε αυτό το πεδίο τον μεταπολεμικό πρωθυπουργό Αλέξανδρο Διομήδη, μεγάλο ευεργέτη επίσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Βοτανικός κήπος Διομήδους), ο ίδιος κινήθηκε στο λυκόφως μιας βαθιάς και εξαντλητικής ιστορικής έρευνας και στο προσκήνιο της αγαπημένης του ενασχόλησης με τις τέχνες.
