Ανήκε στη γενιά που επέβαλε τους νέους όρους της θεατρικής κριτικής, αλλά ταυτόχρονα ήταν και μια κατηγορία από μόνος του. Μέσα από τα κείμενά του έδωσε χώρο και προτεραιότητα στο νεοελληνικό ρεπερτόριο (Καμπανέλλης, Σκούρτης, Ποντίκας, Μάτεσις, Διαλεγμένος κ.ά.), αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες μεταφοράς του ευρωπαϊκού στα καθ’ ημάς. Με μόνιμο πόλο αναφοράς τον Δημήτρη Ροντήρη, του οποίου υπήρξε μαθητής όταν πέρασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, παρακολουθούσε παράλληλα την εξέλιξη του Θεάτρου Τέχνης, όπου αναγνώριζε την τεράστια αξία του αντίπαλου δέους,
