Πριν από έναν αιώνα η Μακρόνησος αποτέλεσε ένα κολαστήριο απομόνωσης για περισσότερους από 40 χιλιάδες πρόσφυγες από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία.
Το πολύπαθο νησί άνοιξε τις «πύλες» του στις αρχές του 1920 και στο Λοιμοκαθαρτήριο του «φιλοξενούνταν» οι πρόσφυγες πριν από την οριστική εγκατάστασή τους στην χώρα.
Επίσημα, το σκεπτικό της ελληνικής κυβέρνησης ήταν τα Λοιμοκαθαρτήρια σε απομονωμένα μέρη να βοηθήσουν στην υγειονομική και κοινωνική ενσωμάτωση των προσφύγων.
Ύστερα από την σύντομη καραντίνα,
