Για τον Στρατή Τσίρκα η λογοτεχνία δεν εξαντλούνταν σε μια στιγμή συναισθηματικής ή αισθητικής απόλαυσης. Αποτελούσε, αντιθέτως, ένα δίκτυο πόρων και τρόπων για την κατανόηση και ερμηνεία του κόσμου. Για τον συγγραφέα των Ακυβέρνητων Πολιτειών, η μυθοπλασία, η τριβή με τα είδη και τα όριά τους, η διάθλαση της πραγματικότητας στην αφήγηση δεν ήταν παρά εργαλεία στην προσπάθειά του να διατυπώσει ένα αίτημα εκδημοκρατισμού της γραφής με τελικό σκοπό να αναγάγει την ατομική εμπειρία σε συλλογική δυναμική – σε ένα συλλογικό ανθρωπολογικό κεφάλαιο.
