Για τον Μιχάλη
«Λιγομίλητος, και με σκιά βελανιδιάς
κάθεται τώρα στην ίδια τη σκιά του
σαν ορφανό σε ξένη πόρτα
κάθεται και παραμιλάει μόνος
λέξεις χαλίκια και σπασμένα σύμφωνα
μπροστά σε μανιασμένη θάλασσα,
ο δωρικός του λόγος…»
Τον είδα πίσω από το τζάμι.
Τον αναγνώρισα.
Δεν μου χρειαζόταν, δεν ήταν ανάγκη να μεσολαβήσει κάποιος άγνωστος, να με συστήσει κάποιος ενδιάμεσος,
