Ολοένα και περισσότερο τείνουμε να βλέπουμε την πολιτική ως μια διαβουλευτική διαδικασία που αφορά πρωτίστως τη διαχείριση του υπάρχοντος. Πιο σωστά: τη διαχείριση του υπάρχοντος ως διαιώνισή του. Δεν είναι τυχαίο ότι αντιμετωπίζουμε τη διαφορετική τοποθέτηση, ιδίως όταν έχει τη μορφή της στρατηγικής αντίρρησης, ως μια πολιτική παθογένεια, ως «οπισθοδρομική» εμμονή, ως «εξτρεμισμό» και βεβαίως ως «λαϊκισμό».
Στην πραγματικότητα ζούμε ένα ιδιότυπο «στένεμα» της ίδιας της έννοιας της πολιτικής και μάλιστα προς δύο κατευθύνσεις. Από τη μια,
