Η τελευταία φορά που συγκινήθηκα με μια ολοκληρωμένη αφήγηση ήταν διαβάζοντας τα βιβλία του Κωνσταντίνου Λουκόπουλου «Οικογενειακή ρίζα 70» και του Μιχάλη Αλμπάντη «Οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους» το ένα μετά το άλλο. Διαβάζοντάς τα σκεφτόμουν διαρκώς πόσο σπουδαία λογοτεχνία μπορεί να γράψει ο άνθρωπος, αφηγούμενος ιστορίες που φέρουν στοιχεία από ένα συλλογικό ασυνείδητο, εικόνες και λέξεις οικείες και τόσο ζωντανές στον χρόνο.
Αν μπορούσα να γράφω μετά μουσικής θα επέλεγα μουσική που συνδέεται με τόπους και ανθρώπους που θα ήθελα να συναντήσω προσωπικά αλλά και συγγραφικά.
