Δεν θέλω να σταθώ στον αποχαιρετισμό. Αλλωστε για κανέναν δεν είναι απολύτως ξεκάθαρος. Ενα αντίο κανείς δεν το χρειάζεται όταν έχει φύγει ήδη. Απλώς προπορεύεται έναντι των ζώντων που – επίσης απλώς – κάθε μέρα συνειδητοποιούν τι πάει να πει «Ενηλικίωση» και «Επέκεινα», όταν έχουν συμβεί και τα δυο. Αυτά για το φευγιό της.
Η Μαρία Λαϊνά έγραψε όπως έζησε ζωντανά, έτσι και το τελευταίο της βιβλίο, το κύκνειο άσμα που λένε, είναι σαν θάλασσα ζωντανή, τόσο που κυματίζει απ’ τη μια και από την άλλη παφλάζει κι όλο αυτό με μια ταχύτητα εναλλαγής ακραία που δεν σ’ αφήνει να δεις τη ομορφιά του νερού.
