Εννοιολογημένη από την εφεύρεσή της, η φωτογραφική συσκευή ως ένας μηχανισμός καταγραφής της αλήθειας έρχεται πάντα αντιμέτωπη ακριβώς με αυτό το ερώτημα: Μπορεί να μεταφέρει αλήθειες; Από νωρίς έγινε κατανοητό ότι το μέσο αδυνατεί να ολοκληρώσει τις «ιδέες» του και έτσι η φωτογραφία βγαίνοντας από τη συσκευή μένει «μετέωρη». Χρειάζεται την ερμηνεία, το κείμενο δηλαδή που θα την πλαισιώσει. Στην καλλιτεχνική πρακτική βλεπουμε ότι ακόμα και όταν «αρνείται» η φωτογραφία αυτόν τον διάλογο με την ερμηνεία της, είναι και πάλι σαν να την επικαλείται.
