Πολλά έχουν γραφτεί για τη σχέση του Αγγελόπουλου με την Ιστορία: το σημείωμά μου διερευνά την ιστορικότητα των έργων του, δηλαδή τη συνειδησιακή δομή τους και τον τρόπο με τον οποίο συνδέονται με τα μεγάλα φιλοσοφικά κινήματα της δυτικής σκέψης. Στην ελληνική βιβλιογραφία, ο Στέλιος Ράμφος δυστυχώς παρανόησε ριζικά και συστηματικά τη φιλοσοφική μαρτυρία των ταινιών του Αγγελόπουλου ως φιλοσοφικής εξεικόνισης της εμπειρίας, χαρακτηρίζοντάς τες ως «μυθόπλασμα του βλέμματος» και ως «συνειδητοασυνείδητο συνδυασμό αχρονικής ανατολίτικης και μετανεωτερικής ματιάς».
Η αντίληψη αυτή παραγνωρίζει την εξέλιξη της ποιητικής του Αγγελόπουλου μέσα στον χρόνο.
