Ο αείμνηστος, μέγας σκηνοθέτης της Ελλάδας και δάσκαλός μου, Δημήτρης Ροντήρης όριζε το θέατρο ως τη «μουσική έκφραση των συναισθημάτων». Αυτό στην υποκριτική τέχνη σήμαινε πως η γλώσσα, ακόμη και στην καθημερινή της έκφραση, ανήκε στις μουσικές αξίες. Είχε ρυθμό, είχε μέλος, κρεσέντι και ντιμινουέντι, σιωπές – παύσεις της μουσικής ροής. Ο αείμνηστος εκείνος δάσκαλος ηθοποιός (δάσκαλος του Βεάκη, της Κοτοπούλη, του Κωτσόπουλου, της Αρώνη, της Μανωλίδου, του Αλεξανδράκη, της Καρέζη – για να αναφέρω το εύρος και την ποικιλία των ταλάντων που γαλούχησε) δεν τραγουδούσε τα ελληνικά,
