Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ο Αλέξανδρος Τομπάζης θα χτυπούσε κάποια στιγμή την πόρτα του γραφείου μου και θα μου ζητούσε βοήθεια. Ηρθε πολύ ταραγμένος, καταβεβλημένος και ευσυγκίνητος, με την εικόνα του ηττημένου, περιγράφοντάς μου τη δραματική σχέση που βίωνε από την απαξιωτική συμπεριφορά γνωστού καταξιωμένου αλλά κακότροπου τεχνοκράτη, που στο όνομα της τήρησης των εντολών του δεν υπολόγιζε τίποτα για την ολοκλήρωση της επέκτασης του Μεγάρου Μουσικής. Ηταν η εποχή που λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων το μοναδικό και τόσο καλά οργανωμένο γραφείο του Τομπάζη είχε αναπτυχθεί υπέρμετρα μέσα σε λίγο χρόνο και υπήρχαν τεράστιες δυσκολίες να ανταποκριθεί στις πρωτοφανείς τότε απαιτήσεις των έργων της εποχής.
