Ενώπιον της θεατρικής ερήμου που διασχίζουμε, που η σκηνή κυριολεκτικά παραδόθηκε στο γυαλί της τηλοψίας, που ακόμα και επιστροφή σε παλιά έξοχα έργα της σύγχρονης δραματουργίας μας, από τον Τερζάκη και τον Καμπανέλλη ως τον Διαλεγμένο και τον Μανιώτη, δεν απασχολεί ούτε και τους κρατικούς θεσμούς θεάτρου που είναι υποχρεωμένοι από τον λόγο υπάρξεώς τους να μελετούν τη θεατρική παράδοση, αναζητώ για τη νεώτερη γενιά θεατρόφιλων μια επιστροφή σε σταθμούς της άλλοτε σφύζουσας θεατρικής πορείας, με πυρήνες πρωτοφανείς και για την ιστορία του θεάτρου μας.
