Αγαπημένε Ενκε, Ενκελεντ…
Καιρό τώρα ήθελα να σου στείλω αυτό το γράμμα, για τον κόσμο που ονειρεύτηκες, τον κόσμο που σε περικλείει, τον κόσμο που υπάρχεις και πορεύεσαι. Θα μου πεις τότε, μπροστά στις κακουχίες και στη δίψα για να μάθεις, έφαγες πολλά χαστούκια, ανακάλυψες τον έρωτα και πόνεσες, δούλεψες, εγκαταλείφθηκες, απέρριψες και σε απέρριψαν. Ε, λοιπόν, ατίθασο και ευαίσθητο αγριμάκι, σου έχω νέα: ο κόσμος δεν άλλαξε και πολύ, απλά ο χρόνος άλλοτε σου επουλώνει τα τραύματα,
