Σε μια εποχή που οι ηλικιωμένοι ενοχλούν σε παγκόσμιο επίπεδο, η ποιητική συλλογή της Μάνιας Μεζίτη «Αγαπημένε μου πατέρα» (Κουκκίδα, 2024) αντιμετωπίζει με ευαισθησία τη σχέση με τον πατέρα και γενικότερα τη στάση προς τους απόμαχους. Το έργο έχει μορφή κυρίως εσωτερικού μονολόγου ή διαλόγου, γραμμένο σε πρώτο και δεύτερο πρόσωπο. Οι σκηνές διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς τίτλους συνθέτοντας ένα σύνολο με πυρήνα τη φθορά και την ασθένεια, το θλιβερό συναίσθημα τα παιδιά να φροντίζουν τους γονείς όπως τα μωρά.
